Sunday, December 25, 2016

కధలో రాజకుమారి

కధలో రాజకుమారి జీవితం అందంగా ఊహించుకుంటాం, పుట్టుకతోనే అదృష్టం తన్నుకొచ్చింది, జీవితం పూల బాట అనుకుంటాం కానీ అనుభవించేవాడికి మాత్రమే తెలుస్తుంది ఆ బంగారు పంజరపు బాధ.  ఇంట్లో అన్ని ఉన్నాయి కూర్చోపెట్టి అడిగిందల్లా కొనిపెట్టే నోరు మెదపని భర్త ఉన్నాడు నీకు ఏంటి చెప్పు అంటూ వేళాకోళం ఆడే జనాలకేం తెలుసు నాలో గూడుకట్టున్న బాధ ఏంటో.

ఆడపెత్తనం ఉండే ఇళ్ళు  చూశాను  కానీ ఆ కిటుకేంటో ఎప్పటికీ అర్థం కాదేమో నా లాంటి వాళ్లకి, అమెరికా సంబంధం అనగానే జీవితం ఒక ఒడ్డున పడిపోయినట్టే అని సంబర పడిపోయిన అమ్మ, నాన్న, మేనమామలు ఆ ఆత్రంలో పసుపు బట్టలతో అమెరికా వెళ్లి పాడె  మీద తిరిగొచ్చిన సుబ్బయ్య మామ కూతురు గురించి మర్చేపోయారు, గుర్తుంటే మాత్రం మా అమ్మాయి అదృష్టం ఆ పిల్ల లాగ కాదు అని సర్దిచెప్పేసుకుంటారు కానీ లక్ష్మీ  దేవి తలుపు తడితే వద్దనుకుంటారా ఏంటి.  అసలే ఊరందరిలో చివరాఖరుగా అమెరికా మొహం చూడని కుటుంబం మాదే కదా, ఎలా వదలుకుంటాం ఈ అవకాశం.  కుర్రాడు బుద్ధిమంతుడు, కానీ కట్నం అడగట్లేదు, పైగా చార్జీలకు ఖర్చులు కూడా పెట్టఖ్ఖర్లేదు తానే తీసుకెళ్తాడు అన్నాడు, ఇంకేం దివిటీలు పెట్టి వెతికినా దొరకని ఆణిముత్యం మా పాలిన  పడింది అని సంబరం జరుపుకోటమే సరిపోయింది.


పెళ్లి అయ్యి అవ్వంగానే కట్నం వద్దు అంటే మాత్రం ఆడపిల్లకి ఇవ్వాల్సింది కూడా ఇవ్వకుండా చెయ్యి దులిపేసుకున్న పుట్టింటివారు అనే సూటిపోటి మాటలు అనే అత్తా మామ ఆడపడుచు, చెప్పినా కూడా ఊహించుకుంటున్నావు  అని నోరు నొక్కే తండ్రి, నా తల్లితండ్రుల మీద ఇన్ని అబాండాలు వేస్తావా అని గయ్యిన లేచే భర్త...  ఏ తలుపు తడితే ఏమి లాభం, ఎవరు పట్టించుకోని కాడికి చెప్పటం ఎందుకు అనుకుని అప్పుడు మూగబోయిన స్వరం మళ్ళీ లెగవలేదు.   చెవులుండీ చెవుడు, నోరుండీ మూగలాగా బ్రతుకు సాగిస్తేనే ప్రశాంతత అని పెదవుల మీద నవ్వు చెదరకుండా చూపించిన భర్త ముందు, అల్లుడు ఎదురుపడి అరపైసా అడగనంత వారు ఆణిముత్యం అనుకునే తల్లిదండ్రుల ముందు మనసులో ఉన్న మాటమా చెప్పటం అనవసరం అనుకుని రాజీ పడిపోయి బ్రతకటమే.

అమెరికాలో మహారాణి వాసం, అంట్లు కడిగే మిషను, బట్టలు ఉతికి ఎండేసే  మిషను, ఇల్లు ఊడ్చి తుడిచే పనిలేదు అష్టైశ్వర్యాలు రాసులు పోసి మరీ ఉంటాయి అనుకుంటారు ఎప్పుడు ఇటు అడుగు పెట్టని వారు, పొద్దున్న లెగిచి మన పని మనం చేసుకుని ఉద్యోగం చేసొస్తే, ప్రపంచాన్ని భుజం మీద మోసేస్తున్నాం అనుకుని గారంగా చూసే అమ్మ లేదు, ఎంత చేసినా ఏమి చేస్తుంది పొద్దున్న లేచి ఇంత  వండి పడెయ్యటమే కదా అనుకునే భర్తకి పొంతన లేదు.   రోజంతా ఎదురు చూసి అష్టకష్టాలు పడి  ఇంటర్నెట్లో చూసి వంట చేస్తే, తినేసి అమ్మ దగ్గర నేర్చుకో, అత్తయ్య ఏమి నేర్పినట్లు లేదు అని దెప్పిపొడిచే భర్త  మీద ప్రేమ కురిపించెయ్యాలి అంటే మనసు రాదు కానీ నటించటమే దారి.  పుట్టినూరు, దేశం వదిలేసి ఇంట దూరం చేరినాక ఇంకొకరు తెలియదు కాబట్టి అన్నీ మర్చిపోయి మళ్ళీ ఇంకొంచెం బాగా చెయ్యాలి అనుకుని రోజులు వెళ్లదీయటమే.

ఒక బిడ్డ కడుపున పడితే బ్రతుకు మారుతుంది అంటే వర్క్ స్టేటస్, వీసా, గ్రీన్ కార్డు, జీతం, అన్నీ కుదరాలి తరవాత ఇదే దేశంలో ఒక బిడ్డని కంటే సిటిజెన్ అయిపోతారు ఇదీ ప్లాను, ఇద్దరం కలిసి కదా ఆలోచించుకోవాలి, ఓహ్, మర్చేపోయాను నేను మనిషిని కాదుగా, భర్త నిర్ణయిస్తే భార్య వెనుక నడవటమే కదా నా నుంచి expect  చేసేది.

ఎలాగో  ఇన్ని కడతేరి, గండం గట్టెక్కి బిడ్డ కడుపున పడ్డాక, పురిటికన్నా అమ్మ వస్తుంది కదా అనుకుంటే, అబ్బో ఆరు నెలలు ఇంకో మనిషిని పోషిస్తే ఎంత ఖర్చో, ఎందుకు సరిపెట్టేద్దాం అని భర్త అంటే ఏమి చెయ్యలేక pregnancy  హార్మోన్స్ ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నా సరే నోరు నొక్కేసుకుని కాలం వెళ్లదీయటమే.   ఇప్పటికైనా పంజరంలో నా జీవితాన్ని అమ్మ నాన్న తెలుసుకుని ఏదైనా చేస్తారేమో అనుకుంటే, మమ్మల్ని చూడకపోయినా పర్లేదు నువ్వు బాగున్నావుగా అంటూ మళ్ళీ సర్దుకుపోయిన వాళ్ళు.  అసలు నన్ను ఒక అయ్యా చేతిలో పెట్టి నన్ను దులిపేసుకున్నారా అని మరింత కుంగిపోవటం తప్ప ఏమి చెయ్యను.

అడపా దడపా వచ్చే అత్తామామ, ఫోన్లో పలకరించే అమ్మ నాన్న, ఇంట్లో అనునిత్యం మేమున్నాం అంటూ ఇద్దరు పిల్లలు, వాళ్ళని బడికి, అక్టీవిటీలు అంటూ తిప్పటానికి పడవ లాంటి పెద్ద కారు, పెద్ద లంకంత కొంప, చిట్టి ముత్యాల్లాంటి పిల్లలు, నవ్వుతూ ఉండే భర్త... ఎంతైనా పెట్టి పుట్టాను కదా....   అన్నీఉన్నా ఏది తృప్తి నివ్వని రాజకుమారి కధ   నా కధ రెండు ఒకటే

Tuesday, December 20, 2016

New beginnings....

కధ రాద్దాము అని బోల్డన్ని మనసులో అనేసుకుని రాయకుండా అసలు ఏమి చెయ్యకుండా కాలం గడిపేస్తున్నాను... ఇన్ని రోజులు తెలుగు టైపు చెయ్యాలంటే నానా తంటాలు పడాలి అని అనుకున్నాను కానీ ఈ బ్లాగ్లో ఉన్న సాఫ్ట్వేర్ ఎదో బాగానే పనిచేస్తోంది కాబట్టి ఆనందంగా గంతులేయ్యాలి అని ఉంది.  ఎంతవరకు రాస్తానో చూడాలి. 

Thursday, December 16, 2010

వాన దేవుడి చావు దెబ్బ

వాన తాతోయ్ ఎన్నాళ్ళని ఈ వానలు.. మే నెలలో మొదలయ్యి వీర బాదుడు బాదుతున్నాయ్.. మొదట్లో ఇన్నాళ్ళకి గుర్తొచ్చానా వాన అని త్రిష రేంజిలో గంతులేసిన, మెల్లిగా నొప్పి తెలుస్తుంది.. బాబోయ్!!! ఈ వానలేన్టండి బాబు.. ఏడు నెలలా.  అసలేమైపోవాలి జనాలు, జబ్బులు వచ్చేస్తాయ్ ఇలాగే కొన్నాళ్ళు సాగితే, ఎక్కడా పరిసుబ్రత అనేది ఉండట్లేదు, బురద కాలువలు, పాచి పట్టేసిన పారుదల లేని నీరు, కుప్పలు తెప్పలుగా దోమలు, కప్పలు, వాటిని తినడానికి వచ్చే పాములు.. ఎక్కడో లాగితే ఏదో కదిలినట్లు ఈ వాన దెబ్బకి ప్రకృతిలో ఉండే వైపరీత్యాలు అన్ని జరిగిపోతున్నట్టు అనిపిస్తుంది నాకు


వానొచ్చిందంటే, వరదొచ్చింది.. వరదొచ్చిందంటే బురదొచ్చింది అని కెవ్వున ఏడుపు తన్నుకొస్తుంది ఈ మధ్య ... ఈ బురద వరదలో, గతుకు రోడ్డులో కాలి ప్రయాణం అంటూ ఏడ్చుకుంటూ బురదలో కూరుకుపోయే కాళ్ళు పైకి తీసుకోవాలో, ఎక్కడో అడుగున అత్తుక్కుపోయే చెప్పులు తీసుకోవాలో అర్థం కాక చెప్పులు చేతిలో పట్టుకుని తిరగాల్సినంత బురద.. ఎందుకులెండి చెప్పుకోడం మొదలెడితే ఇక్కడ నా కుర్చీ కింద నా కన్నీటి మడుగు తయారు అవుతుంది.  తడిచిన బట్టలు ఆరవు, ఉతికిన బట్టలు ఎండవు, ఎండినా అదొక రకం వాసన, ఇల్లంతా చిందర వందర, ఎక్కడ పడితే అక్కడ తడి.. వీటిని అన్నిటిని మించి చినుకు పడగానే బయటకి పరుగులు తీసి బట్టలిప్పేసి మరీ డాన్సులు చేసే నా కూతురు.. హయ్యో హయ్యో ఏమని వర్ణించనూ, నేనేమని వర్ణించనూ.. వద్దు నాన్న తడిచిపోతావ్ అంటే పెద్ద ఒక చెయ్యి నెత్తిన అడ్డం పెట్టుకుని మరీ పరుగులు తీస్తుంటే ఏమని వర్ణించనూ, అసలే fracture అయిన కాలు వేసుకుని వెనక పరుగెట్టలేక, అరిచి అరిచి గొంతు రాసుకుపోయి.. అబ్బో అవి ఒక రకపు సినిమా కష్టాలు.


గచ్చు ఆరకుండా అరంగుళం మందాన పట్టిన ఆకు పచ్చటి పాచిని చూసి ఏమి చెయ్యను, ఎన్ని ఆసిడ్ సీసాలు అని గుమ్మరించను... అడ్డదిడ్డంగా విరిగి పడే కొబ్బరి మట్టలు, కాయలు, గెలలు ఎక్కడ గుండు మీద పడతాయో అని వేరొక టెన్షన్ మళ్లీ.  సరేలే అని కొట్టిన్చేద్దాం అంటే చెట్టు ఎక్కేవాడు ఏడి.  ఇవి చాలనట్టు తేళ్ళు, కాల జెర్రి పిల్లలు ఎక్కడైనా రాళ్ళల్లో నేర్రలు  ఉంటే అక్కడి నించి టింగ్ మని బయటికి రావడం... కన్నాల్లోకి  నీళ్ళు చేరిపోయి అవన్నీ పాపం ఎక్కడని ఉంటాయి, ఇలా ఇళ్ళ మీద పడిపోతాయి.  ఇంక కప్పలు కుప్పలు తెప్పలు గా ఉన్నాయి అవి కూడ ఇంట్లోపల, ఒక దాని మీద అడుగేసి బోయికలు కూడ విరగ్గొట్టుకున్నాను.. వా!!


పల్లెటూర్లో ఉండటం అంటే అందరు ఏదో సుఖపడిపోతున్నాం అనుకుంటారు, ఇక్కడ ఉండే సాధక బాధకాలు ఇక్కడ కూడ ఉంటాయి.. చుట్టు పక్కల వాళ్లకి ఖర్మ కాలి గేదలు ఆవులు గట్రా ఉంటే అక్కడి నుంచి వచ్చే వాసన, దేవుడా మొత్తం మీద వాన అంటే వణుకు వచ్చేలాగ ఉంది.. దీనికి తోడు చిరుజల్లి పడినా సరే అబ్బో ఇంకేముంది ఇంకాసేపట్లో జిల్లా జిల్లా కొట్టుకుపోతుంది అనే రేంజిలో TV వార్తలు.  ఎక్కడైనా చెట్టు కొమ్మలు రాలిపడో, ఏదైనా పెద్ద లారి అడ్డం తగిలి వైరులు ఊడిపోయో కరెంటు ఫోను రెండు ఉండవు.. ఎప్పుడు కరెంటు వస్తుందో, inverter ఎంత సేపు supply ఇస్తుందో  అంతలోపు చిచ్కూ గాడిని ఎలాగా పట్టుకోవాలో అర్థం కాక బుర్ర బద్దలుకొట్టు కోవడం.  అయ్య బాబు ఇవ్వాళా కరెంటు లేదు నేను ఉద్యోగం పూర్తిగా చెయ్యలేను అని ఆఫీసుకి ఫోన్లు.. ఇంట్లో సిగ్నలు రాదు కాబట్టి వానలో గొడుగు ఒక చేతిలో ఫోన్ ఒక చేతిలో పట్టుకుని మెయిన్ రోడ్ ఎక్కి సెల్లు ఫోనులో ఒక కబురు చెప్పేసి ఊపిరి తీసుకోవడం.. చెప్పటానికి నాకే విసుగొచ్చింది ఇంక పాపం ఆఫీసోల్లు ఎలా వింటున్నారో మహానుభావులు అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి.


అసలిన్ని బాధలున్న ఎప్పుడు ఈ రేంజిలో ఏడవలేదు నేను.. ఏదో కుయ్యో మొర్రో అని సర్దిపెట్టేసుకున్నా, కాని కోతలు మొదలు పెట్టాక వచ్చే వానలు చూస్తుంటే కడుపు తరుక్కుపోతుంది అసలు నావి కూడా కష్టాలేనా అనిపిస్తుంది.  సగం ఏడాది కష్టపడి దుక్కి దున్ని, దమ్ము చేసి, నారు మడి పోసి, ఊడిపించి,  కలుపు తీయించి, ఎరువులు చల్లి అడపా దడపా వచ్చే వానలు తట్టుకుని వచ్చే పంట కోసం ఆశగా ఎదురు చూసే రైతు కి అసలు ఏమి చెప్పి ఓదార్చగలం .. కూలి మనిషి పలకక, కోత మిషను పొలంలో దిగక, మనుషులు దొరికినా సరే ఆ కూలి ధరలు తట్టుకోలేక.. పొలం మీద పంట ఉండగానే తడిచిపోయి మొక్క మోలిచిపోతే నిస్సహాయంగా చూస్తున్న ఆ కుటుంబానికి  ఏమి చెప్పి ఓదార్చాలి..  పని లేని రోజుల్లో చేసిన అప్పులు పంట చేతికొచ్చాక తీర్చుకుందాం అనే ఆశ కంటి ముందే కరిగిపోతుంటే ఏమని చెప్పాలి.


ఆఖరికి ఇలాంటి విపత్తు ను కూడా రాజకీయం చేసే వాళ్ళని చూస్తె వచ్చే కోపాన్ని ఎవరి మీద చూపించాలి.. రైతు రుణాల మాఫీ అంటారు, కాని అది ఎంత మంది నిజంగా పొలం మీద పెట్టుబడికి పెట్టిన వారికి అందుతుంది.. అసలు ఏదైనా వస్తువు తాకట్టు పెట్టి తెచ్చుకోలేని వాళ్ళ పరిస్తితి ఏంటి.. పొలం యజమాని పొలం కాగితాలు మీద తెచ్చుకుంటాడు, కౌలు రైతు పరిస్థితి ఏంటి.. బంగారం కూడా లేని వాడు ఏమి చేస్తాడు, బ్యాంకులో కాక బయట వాడి దెగ్గర తీసుకున్న రుణాలు ఎలా తీరుస్తాడు, అవి వాళ్ళు మాఫీ చెయ్యరు కదా.

చావులను సైతం రాజకీయం చేస్తుంటే చూస్తూ ఏమి చెయ్యలేని అసహాయతకి సిగ్గేస్తుంది... ఇలా వానల మూలాన ఆత్మహత్యలు, గుండె ఆగి పోయి చచ్చిపోవడాలుగా చిత్రీకరించిన చావుల మధ్య నిజంగానే ఈ వాన దెబ్బకి చావుని ఏరి కోరి వరించిన వారు మూలన పడిపోతున్నారు.  ఆకలి చావులు లేవు కాని, ఈ కలి చావులకి బాధ్యులు ఎవరు.

India is a developing county.. Why?? అని ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు చదువుకున్నాను.. small land holdings అని అప్పుడు చదువుకున్నా కూడా పెద్ద అర్థం కాలేదు.. ఎకరం, అరెకరం సాగు చేసుకునేవారిని చూస్తుంటే ఈ రోజు ఆ నిజం ఏంటో నాకు ప్రత్యక్షంగా కనపడుతుంది.. Rich is becoming richer and poor the poorer అంటే దీని మూలానేనేమో.. ఈ సారి బంగారం మీద రుణ మాఫీలు జరిగితే ఏదో అవసరానికి అడ్డం వేసుకున్న డబ్బున్న వారికి జరిగినంత మేలు నిజంగా అవసరంలో ఉన్నవాడికి కచ్చితంగా జరగదు. కాని ఎవరు ఒప్పుకోరు, గొప్పగా ధర్నాలు చేస్తారు, మొక్క మొలిచిన ధాన్యాన్ని ఎక్కడినించో తెప్పించి రోడ్డు మీద బైఠాయించి పెద్ద పెద్ద మాటలు చెప్తారు అది కూడా కెమెరాలు దేగ్గర్లో ఉన్నంత సేపు మాత్రమే, ఏదోకటి ప్రభుత్వాన్ని దుయ్య బట్టాలి కాబట్టి అదే చేసేద్దాం, రాజకీయాల్లో ఉండాలి అంటే ఎలాగో ఎప్పుడు జనాల కళ్ళలో ఉండాలి అది ఎలాగైతే ఏంటి అనుకుని తప్పితే నిజమైన సేవా భావం ఎంత మందికి ఉంది.  అసలు కారణాలు, తరుణోపాయాలు ఎవరికి అర్థం కావు, అర్థం అయిన JP లాంటి వాళ్ళు ఏదో టీవిలో ఒక రెండు నిమిషాలు ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చేసి, జరిగిన ప్రతి అంశం మీద తమ expert opinion ఇచ్చేసి  తమ బాధ్యత ఐపోయింది అని అమెరికాలో వాళ్లకి మన దేశం పట్ల ప్రేమ పెంచడానికి ఒకసారి వెళ్లి వస్తారు... ఎవరో వస్తారు ఏదో చేస్తారు, వాళ్ళని పట్టుకుని మనం కూడా ఏదో ఉద్దరిద్దాం అంటే అది జరిగేలాగ కనిపించట్లేదు.. నేను లోక్ సత్తా అంటే నా సత్తా అనుకుని ఎంతో మురిసిపోయా, కాని చిన్నప్పుడు ఆశగా అన్నలు వచ్చి కష్టాలు తీరుస్తారు అని ఎదురు చూసి నిరాసపడ్డట్టే ఇది కూడా అని తలుచుకుంటే బాధగా ఉంది.


మనం పదవిలో ఉన్నప్పుడు ఏమి చేశాం అని వెనక్కి తిరిగి చూసుకునే వాడు లేదు, పోనీ అవతలి వాడు చెయ్యలేదు మనం చేద్దాం అని ఉన్న వాడికి లేదు.  అమెరికా లో వాడు డబ్బుతో ఇండియాలో రాజ్యాలు ఎలేసేవాళ్ళు, ఈ రైతు లేకపోతె కేవలం డబ్బు ఉంటుంది తినడానికి తిండి ఉండదు అని గుర్తుంచుకుంటే ఈ కష్టాలు కొద్దిగా తగ్గుతాయేమో.


India is a developing country.. ఇదే మాట మా అమ్మ నాన్నల తరం చదివింది, నేను చదివాను, రేపు చిచ్కూ ఆ తరవాత తన పిల్లలు కూడా చదువుతూనే ఉంటారేమో ఇదే పరిస్థితి కొనసాగితే.

ఏదో ప్యాకేజి ప్రకటిస్తారు రైతులకి అని వార్తల్లో వస్తుంది, ఎమోస్తుందో, ఎంత మేర అది ఉపయోగ పడుతుందో ఎదురు చూడటం తప్ప పెద్దగా నేను చెయ్యగలిగిందేమీ లేదు.

బయట రోడ్డు మీద మొక్క మొలిచిన ధాన్యం చూస్తె తట్టుకోలేని బాధ, నిజంగా ఇదంతా రైతు గురించి బాధేనా రేపు పెరగబోయే బియ్యం ధర గురించా అని కూడా నేను ఖచ్చితంగా చెప్పలేనంతగా ఈ జీవిత చట్రంలో ఇరుక్కుపోయిన నాకు ఇంకొకరి గురించి అనే యోగ్యత కూడా లేదేమో.

Sunday, December 5, 2010

దేవుడంటే?

నాకు దేవుడు అంటే కొంచెం ఇష్టం, కొంచెం భయం.. ఆ అంతర్యామి ఎవరైనా సరే నాకు ఒక మంచి స్నేహితుడు, అది అతనే ఎందుకు ఆవిడ ఎందుకు కాకూడదు అంటే సమాధానం లేదు...అలాగ అలవాటు ఐపోయింది..  అలుగుతాను, అరుస్తాను, మెచ్చుకుంటాను, తిట్టుకుంటాను కాని అది మా ఇద్దరి మధ్యన పర్సనల్ మేటర్..


అసలు దేవుడు లేడేమో అనే అపనమ్మకం అసలు ఎప్పుడు లేదు కాని ఆయన్ని/ఆవిడని నేను చూసే కోణాలు మాత్రం చాలా చాలా మారాయి నేను పుట్టి పెరిగాక... చిన్నప్పుడు స్వామి తాత అంటే భయం, భక్తీ (ఇంట్లో వాళ్ళు నూరిపోసారు కదా) ఏదైనా తప్పు చేస్తే స్వామి తాత చూస్తాడు అబ్బో చెంపలు వాయిన్చేస్తాడు.. మంచి చేస్తే స్వామి తాత ఏది కావాలంటే అది ఇస్తాడు.. సో బేసిక్ గా  ఆయన మంచోడు.. fear factor , ఎప్పుడు బుద్ధిగా ఉండాలి అని మమ్మల్ని ఒక గాడిలో పెట్టె మార్గం అన్నమాట.


కొంచెం పెద్దగా అయ్యాక.. దేవుడి పూజ చేస్తే కొత్త బట్టలు వస్తాయి, భలే పిండి వంటలు వండుతారు, గుళ్ళో కూడ భలే ప్రసాదం పెడతారు... అబ్బో ఆయన ఫుల్ సూపరు ఎప్పుడు చూసిన దండలు, పూజలు, పిండి వంటలు, కొత్త కొత్త పట్టు బట్టలు, టైము కి అన్ని అమిరిపోవాడాలు.. అబ్బో అసలు పుడితే దేవుడిగా పుట్టాలి అని ఒకటే కుళ్ళిపోవడం, మళ్ళీ అంతలోనే అమ్మో దేవుడికి మన ఆలోచనలు తెలిసిపోతాయి కదా మనం కుళ్ళుకుంటున్నాం  అని తెలిస్తే తోక తెంపి చేతిలో పెడతారేమో అని ఒక మూలన భయం..


ఇంకా కొంచెం పెద్దగా అయ్యాక, ఏదైనా సరిగ్గా ఒళ్ళొంచి చదవనప్పుడు, భారి తప్పు చేసేశాం ఇంక ఇంట్లో కోటింగ్ తప్పదు అనుకున్నప్పుడు గబా గబా ఒక instant prayer అండ్ లంచంగా మొక్కులు మోక్కేయడాలు.. ఈ మొక్కులు దేనికోసమైన అవ్వొచ్చు.. ఇవ్వాళ వాన పడాలి, ఫలానా టీచర్ గారికి కడుపు నొప్పి రావాలి, స్కూల్ లో వాచీ పాడైపోవాలి లంచ్ బెల్ కి హోం బెల్ కొట్టెయ్యాలి దేగ్గర్నించి ఏదైనా అవొచ్చు... అప్పుడు కూడ ఆయనంటే భయం, భక్తీ రెండు..


ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో తెలియదు నాలో దొంగ భక్తి అదేనండి మొక్కులు కోసం మొక్కే భక్తి కాకుండా ఒక మహా శక్తి మీద నమ్మకం పెరిగింది.. అది ఆయన అవొచ్చు, ఆవిడ అవ్వొచ్చు.. అన్నిటికి మూలం అదే శక్తి... ఎందుకో ఒక అతీతమైన శక్తి మీద నమ్మకం కుదిరిపోయింది.. అది ఎవరైనా అవొచ్చు.. ఆ శక్తి ఎన్నో రూపాల్లో ఉంటుంది.. మనకి ముందుకు నడవటానికి స్ఫూర్తి ఇస్తుంది.. ఆ నమ్మకమే లేకపోతె మనం ఒక్క అడుగు ముందుకు వెయ్యలేమేమో అనిపిస్తుంది నాకు .. భగవంతుడు అనేది ఒక మూర్తిలో కాదు, ప్రతి చోట, ప్రతి అణువులో ను ఉంది. నాలో ఉంది , నాలోనే ఉంది అని ఒక గట్టి నమ్మకం.  అందరు తలా ఒక పేరుతొ పిలిచినా దానికి కేంద్ర బిందువు ఒక్కటే, ఒక్కరే.  అచంచలమైన నమ్మకం, అపారమైన విశ్వాసం.  మనలోనే మనం భగవంతుడిని కనుగొంటే అంతకు మించి ఇంకో మోక్ష మార్గం ఉండదేమో.


నాకు దేవుడంటే ఇష్టం, చాలా చాల ఇష్టం.. కాని దేవుడి పేరు మీద చేసే చాందసం అంటే అసహ్యం, మూడ విశ్వాసాలు అంటే కంపరం.. హిందువులు ముక్కోటి దేవతలను పూజిస్తారు, నాకు అందరు ఇష్టమే, ఆ పూజ విధానం ఇష్టం.. ఆ పూలు, ప్రసాదాలు, అలంకరణలు అన్ని చాలా ఇష్టం కాని పక్క వాడు ఆకలితో మాడుతున్న సరే పంచభక్ష్య పరవాన్నాలు దేవుడికి నైవేద్యం పెట్టడం ఇష్టం లేదు.. నాకు అభిషేకం చూడటం అంటే ఇష్టం కాని చేస్తున్నంత సేపు మనసులో పీకుతూనే ఉంటుంది.. ఇన్ని పాలు అలా వృధా చెయ్యమని దేవుడు చెప్పాడా? ఒక పసి బిడ్డ ఆకలి తీరిస్తే ఆయనకి నిజంగా పెద్ద పూజ కదా అని.. పట్టు పీతాంబరాలు పూటకోసారి మారుస్తుంటే ఒంటిని కప్పుకునేందుకు సరిగ్గా బట్టలు లేక తిరిగే ఆడపిల్లలు గుర్తొస్తారు.. అంతలోనే అమ్మో దేవుడికి కోపం వస్తుందేమో అని ఒక భయం... TTD ఛానల్ ఎప్పుడు చూసిన వైభవంగా పూజలు చేస్తూ ఉంటారు, ఆ వేద ఘోష వింటే మనసు ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది.. కాని ఎందుకో ఈ అభిషేకాలు అవి తలుచుకుంటే ఎక్కడో ముల్లు గుచ్చుతుంది.


ఎప్పుడు రద్దీగా ఉండే తిరుమల, శ్రీశైలం లాంటి గుళ్ళలో నాకు దర్శనం ఎందుకో తృప్తి కలిగించదు.. అష్ట కష్టాలు పడి ఒక నిమిషం కూడ చూడకుండానే తోసేయ్యడం, లంచాలు, అడ్డ దారులు, సిఫార్సులు... దేవుడి దెగ్గరికి వెళ్లాం అనే తృప్తి కంటే మనసు చిరాకు పెట్టుకోవడమే ఎక్కువ అయిపోతుంది.. గుడి అంటే ప్రశాంతత, నిశ్శబ్దం, మనసుకి స్వాంతన ఇచ్చే చోటు అని నా గట్టి నమ్మకం.  మన ఇంట్లోనే ఒక చిన్న మందిరం, అంతకంటే మన మనసులోనే ఒక బుల్లి మందిరం కట్టుకుని పూజిస్తే అంతకంటే ఏమి కావాలి  .



నాకు జీసస్ అంటే ఇష్టం కాని మతం మార్చేసుకోండి అప్పుడు మీకు మోక్షం అంటే నేను నమ్మను... మా బాబాయ్ వాళ్ళు మారిపోయి ఇప్పుడు హిందువులని తిడుతుంటే గొడవ కూడ పెట్టుకుంటాను.. మిమ్మల్ని నేను అననప్పుడు మీరు ఎందుకు మాట్లాడాలి, మీ గౌరవం మీరు నిలబెట్టుకుంటే మంచిది అని.

అల్లా అంటూ ౫ పూటలా చేసే నమాజు వినాలంటే కూడ చాలా ఇష్టం కాని ప్రతి సారి మతం పేరు చెప్పుకుని చేసే జిహాద్ అంటే చచ్చే భయం.



ఏదైనా మంచి జరిగితే candle వెలిగిస్తాను చర్చిలో, బూబమ్మకి చెప్పి తాయెత్తు కట్టించుకుంటాను, ప్రతి పండక్కి కుదిరితే గుడికి వెళ్లి మనసార దణ్ణం పెట్టుకుంటా.. ఒకప్పుడు నేను ఇష్టపడే వాళ్ళు, నన్ను ఇష్టపడేవాళ్ళు అందరు చల్లగా ఉండాలి అనుకునేదాన్ని.. కాని ఈ మధ్య ఏమి అడగట్లేదు..ఆఖరికి చిచ్కూ గురించి కూడ మనం అడిగిన దాని కంటే మనకి మంచిది అనుకున్నదే ఆయన చేస్తారు అని ఒక నమ్మకం... అందరు బాగుండాలి అంతే.. ఇంకో కోరిక లేదు.. ఎందుకు కోరుకున్న సరే జరిగేది జరగక మానదు.. అదుగో కోరుకున్నాన నువ్వు మళ్లీ ఎందుకు చెయ్యలేదు అని ఆయనతో గొడవ పెట్టుకోలేను మళ్లీ :).


నేను దీపం వెలిగిస్తే అది నా మనసులోని చీకటి పారదోలటానికి.. మంత్రం వింటే మనసు పవిత్రంగా ఉంచుకోతానికి, వేద ఘోష వినపడితే నాలో అజ్ఞానాన్ని తొలగించుకోవడానికి అంతే కాని అలా చెయ్యకపోతే నన్నెవరో ఏదో అంటారు అని కాదు.  తల స్నానం చెయ్యకుండా గుడికి వెళ్ళకూడదు అంటే నేను నమ్మను, శరీరం కాదు మనసు పవిత్రంగా శుభ్రంగా ఉండాలి అని గట్టిగా నమ్ముతాను.  కోటి పాపాలు చేసి ఒంటిని మాత్రం సుభ్ర పరుచుకుని గుడి ప్రాంగణంలో కెల్లటం కంటే, ఆ భగవంతుడుని తలుచుకుంటే ఇంట్లోనే ఉండటం మేలు అనుకుంటాను.  ఒక అజ్ఞాత శక్తి నన్ను నడిపిస్తుంది అని నేను గెట్టిగా నమ్ముతాను.. ఇప్పుడు నేను చిచ్కూకి ఏమి నేర్పించాలి, గుడ్డి నమ్మకమా లేక అంతఃకరణ సుద్దిగా నమ్మే తత్వమా.. ఇంత చిన్న మనసుకి ఏమి అర్థం అవుతుంది ఏమి చెప్పినా.  ఇప్పటికి తను కూడ స్వామి తాత అంటుంది.. తల వంచి దణ్ణం పెడుతుంది.. బలం బుద్ధి అని దబాయిస్తుంది :)).. నాకు భలే ముచ్చటేస్తుంది అలా దేవుడి గూడు ఎదురుగా నుంచుని.. బలం, బుద్ధి, బలం బుద్ధి అని బెదిరిస్తున్నట్టుగా అడుగుతుంటే... అంత ముచ్చటగా అడిగితె దేవుడు కూడ ఫ్లాట్ అయిపోవాలి మరి.


మానవ సేవే మాధవ సేవ అని నమ్మినా... మాధవుడే మనతో మానవసేవ చేయిస్తున్నాడు అని ఆ చిన్ని మనసుకి తెలేసేలా చెయ్యడమే నేను తనకి నేర్పించే మతం.. తనలోని దేవుడిని వెలికి తీయడమే తను చేసే పూజ.. తప్పో ఒప్పో.. ఈ తల్లికి పుట్టినందుకు తనకి నేను చెప్పేది ఇదే.

ఆ శక్తి మనతో చేయిస్తుంది అని నమ్మకం లేనప్పుడు నేనే గొప్ప అని భావన మనలో పెరుకుపోతుందేమో కదా?  ఒక సమదృష్టి అంటే ఏంటి.. అది ఎలా అలవర్చుకోవాలి అనేది ముందు నేను నేర్చుకోవాలి.  ఎప్పుడు తిక్కగానే ఆలోచిస్తాను కదా, చదవేస్తే ఉన్న మతి పోయినట్లు, ఇందులోనూ నా ఆలోచనలు నావి. ఈ పోస్ట్ కూడ తిక్కగానే అనిపిస్తుంది నాకు.  ఏమి అర్థం కాదు, అంతా అర్థం అయినట్లు ఉంటుంది... అన్నిటిలాగే నాకు దేవుడి మీద పూర్తి అవగాహన లేదు, నాకు తోచింది నేను అనేసుకోడమే, కాని తెలిస్తే కాని నమ్మను అని మూర్ఖత్వం మాత్రం లేదు... ఒక సద్గురువు ఉంటే చాలా బాగుంటుంది.. కాని ఈ కల్తీ కాలంలో నిజమైన గురువు ఎక్కడ దొరికేను అంతలోనే అనుమానం... కాలమే చెప్పాలి.

Friday, December 3, 2010

మొదటి బంతిలో భోజనం

మా ఊర్లో నాకు చాలా చాలా నచ్చే విషయం ఎవరైనా భోజనాలకి పిలిస్తే వెళ్లి రావడం.. ఇందులో కొత్తేముంది, అసలు అంత భారీకాయం తిని తినే పెంచావ్ కదా అనుకుంటున్నారు కదా.. వాకే, వాదం లేకుండా నిజమే అని ఒప్పేసుకుంటున్న.. ఇక పోస్ట్ విషయానికొస్తే.. ఊర్లో భోజనాలంటే ఇష్టం ఉండటానికి చాలా బలమైన కారణం అవి బఫే భోజనాలు కాదు.. ఎంచక్కా టేబులు, కుర్చీలు వేసి విస్తరాకో, అరటి ఆకో వేసి అవి కడుక్కోటానికి ముందుగా నీళ్ళు పోసి చేతులు ఆకులు కడుక్కున్నాక.. కమ్మని వాసనలోస్తున్న వేడి వేడి వంటలు అయిన వాళ్ళు వడ్డిస్తూ, సరదాగా పలకరిస్తూ, ఆప్యాయంగా కొసరి కసరి మారు వడ్డిస్తూ ఉంటే ఆ తృప్తి వేరు కదా.


ఒక ప్లేటు పట్టుకుని క్యూ లో నుంచుని, మన వంతు వచ్చేదాకా ఆగి, మనం పెట్టుకు రావడమో, ఎవరైనా ఏస్తే వేయించుకుని రావడమోఅంటే నాకు ఎప్పుడు ఇష్టం ఉండదు.. కాని ఎక్కడ చూడు ఇదే గోల.. ప్లేటు 200లు పెట్టి చేయించాం, 300 పెట్టి చేయించాం అనేవాల్లె కాని ఎంత మంది తృప్తిగా తింటున్నారు అని పట్టించుకునేవారేవారు?  పోనీ ఎలాగోలా ఆ తిండి వేయిన్చుకోచ్చమే అనుకోండి అది పట్టుకుని ఎక్కడో ఒక చోట నుంచుని తినాలి... తక్కువ తక్కువ పెట్టించుకుంటే మళ్లీ వెళ్లి రావాలి అని ఒకేసారి అని వేయించుకొచ్చేసరికి మోయలేనంత బరువు ఉన్న ప్లేటు, కూర్చో కూర్చో అని చేతులు పీకేసేలాగా చేస్తుంది.. ఇంక అస్సో ఉస్సో అంటూ తినడం పూర్తి చేసి ఏదో అయ్యిందనిపించడమే అక్కడ.. గుంపులో గోవిందంలాగా.  ఒకప్పుడు ఇవే సరదాగా ఉండేవనుకోండి, కాని అది బాగా చిన్నప్పుడన్నమాట. ఏంటో అందంగా తయారు చేసిన కూరగాయల బొమ్మలు, ఐస్ కార్వింగ్లు, చాట్ కౌంటర్లు, సెగలు పొగలు కక్కే గిన్నెలు.. చక్కగా కోసిన క్యారెట్, కీర, ఉల్లి ముక్కలు.. అబ్బో అసల పండగంటే అదే.. కాని అప్పుడు మనకి సిగ్గు గట్రా ఉండవు కనక, ఎన్ని సార్లు ఐన వెళ్ళొచ్చు కనక, ఎంత దూరమైనా ప్లేటు పెట్టుకుని వెళ్ళొచ్చు కనక, లేదంటే అసల కిందే కూచుని చక్కగా లాగించొచ్చు కనక.. వయసు పైబడ్డ కొద్ది నాకు ఈ విందులు నచ్చడం మానేశాయి. 


నేను ఎక్కువగా సెలవల్లో ఉండేది అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊర్లో అవ్వడం, సెలవల్లోనీ పెళ్ళిళ్ళు జరగడం, లేదంటే వోణీలు, పంచెలు, శష్టిపూర్తులు వగైరా వగైరా కార్యక్రమాలన్నీ అప్పుడే ఉండేవి.. చెంగు చెంగు మంటూ గంతులేసుకుంటూ బయల్దేరేవాళ్ళం తాతయ్య తోటి.. అమ్మమ్మ తో వెళ్తే మరి ఎప్పుడో చివరాఖర్న పెడతారు కదా అదే తాతైతే ఫష్టు బంతిలో కూర్చుని తినేస్తాడు మరి.  ఆ మొదటి బంతిలో అందరు తాతలే ఉంటారు.. పొద్దున్నే 10 గంటల నించి మొదలు, మరి వాళ్ళు ఇంట్లో అన్నం తినే టైము అదే కదా.  నాకు మా తాతతో భోజనానికి వెళ్ళడం అంటే చాలా సరదాగా ఉండేది.. తన పక్కనే కూర్చోపెట్టుకునే వాడు, ఏదైనా నచ్చి మళ్లీ కావలి అంటే వాళ్ళని కేకేసి పెట్టించేవాడు, చక్కర పొంగలి లో జీడిపప్పు గట్రా వస్తే చక్కగా వేరు చేసి నాకు పెట్టేవాడు.. ఆఖర్లో నిమ్మకాయ మజ్జిగ పోస్తే గ్లాసులో అడిగి పోయించి ఇచ్చేవాడు.. కిల్లి ఐతే ఎప్పుడు నాకే తనది కూడ.. అస్సలు మొహమాటం లేకుండా కుమ్ముడే కుమ్ముడు.  అమ్మమ్మ ఏమో అన్ని పనులు పూర్తి చేసుకుని, ఎప్పుడో తీరికగా తన గ్యాంగ్ తోటి వచ్చేది, అప్పటికి మేము ఏసిన గంతులకి అది అరిగిపోతే మళ్లీ రెండో రౌన్డుకి కూడ రెడీ... పది పన్నెండేళ్ళు వచ్చేవరుకు ఇదే వరస, తరవాత కొంచెం సిగ్గు పడాలి, ఆడపిల్లలు అని అమ్మమ్మ తాతతో పంపేది కాదు.. సో అక్కడితో మా విందు వినోదాలు కట్టు అన్నమాట.


కాని అప్పటికి కూడ మా కుటుంబంలో ఏదైనా ఫంక్షన్ జరిగితే నేను మాత్రం తాతతోనే తినేదాన్ని.. దగ్గరుండి సుబ్బరంగా పెట్టించేవాడు, తనతో తింటే నాకు నా బాల్యం అంతా కనిపించేది మరి... కాని సీన్ change అన్నమాట.. ఇప్పుడు ఐస్ క్రీం పెడతారు కదా అది నాది కూడ తాతకే ఎందుకంటే తనకి చక్కగా నమలకుండా మింగేయోచ్చు కదా.. కిళ్ళీ మటుకు ఆయన ఉన్నంతవరుకు నాదే.


నిన్న మా ఊర్లో, కార్తీక మాసం అన్న సమారాధన కార్యక్రమం శివాలయంలో జరిగింది.. ఊరంతా వెళ్లి భోంచేస్తారు అక్కడ ప్రతి ఏడాది.. బీద గొప్ప అని లేకుండా.. ఎవరికి తోచింది వారు ఇచ్చి గుడి ప్రాంగణంలో తిని దేవుడుకి దణ్ణం పెట్టుకుని వస్తారు.. గత ౩ సంవత్సరాలుగా నేను ఇక్కడే ఉంటున్నా కాబట్టి నేను తప్పకుండా వెళ్తున్నా.. నిన్న చిచ్కూ గాడిని తీసుకుని వెళ్దాము అనుకున్నా కాని తను పడుకుండి పోయింది, లేపి తీసుకెళ్లడం ఇష్టం లేక నేను సోమామయ్య ఎల్లోచ్చేసాం.. 12 గంటలకి వేల్లెపాటికి ఇంకా బల్లలు సర్దుతున్నారు.. చక్కగా ఇద్దరం వెళ్లి మొదటి బంతిలో కూర్చుని.. నా చిన్న నాటి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, ఊర్లో వచ్చే వారినందరినీ పలకరించుకుంటూ, లేదంటే దూరం నించి ఇకిలిస్తూ, సుష్టుగా తినేసి మాకు తోచింది చదివించి వచ్చాం.. ఊర్లో అందరు కోతలకి వెళ్తున్నారు కాబట్టి వాళ్ళు వచ్చాక సాయంత్రం దాక ఈ సంతర్పణ జరుగుతూనే ఉండి.. మైకులో చదివింపులు వినపడుతూనే ఉన్నాయి.


ఇప్పటికీ ఊర్లో బల్లలు, కుర్చీలు వేసి పెడుతున్నారు కాని టేబుల్ liner మాత్రం polythene వాడుతున్నారు.. విస్తరాకుల బదులు పేపర్ ఆకులు వస్తున్నాయ్.. గ్లాస్సుల బదులు disposables వాడుతున్నారు.. పెద్ద వాళ్ళు మాత్రమే ఊర్లో మిగిలిపోయి, కుర్రాళ్ళకి ఇష్టాలు లేక suppliers వచ్చేసారు కాని ఇప్పటికీ పెద్ద వారు ఆ చివర నించి ఈ చివరి దాక తిరుగుతూ అందరు సరిగ్గా తింటున్నార లేదా అని అజా కనుక్కుంటూనే ఉన్నారు, ఇంక చుట్టరికాలు కలుపుకుంటూ నోరార మనవడా, మనవరాల, అబ్బాయి, కోడలా అని నోరార పలకరిస్తూనే ఉన్నారు.  మొన్న మేనమామ కూతురు పెళ్లి జరిగింది అందులో కూడ ఇలాగే చక్కగా పెట్టారు, నాకు చాలా చాలా తృప్తిగా అనిపించింది.. ఏదో కమ్యూనిటీ హాల్ మాట్లాడేసి, పెళ్ళికి ఒక పూట ముందు, కొన్ని సార్లు కొన్ని గంటల ముందు వెళ్లి, అంటీ ముట్టనట్లు వచ్చేయకుండా, ఇంట్లోనే తాటాకులు, కొబ్బరాకులు కలిపి పందిరి వేసి, మండపం చేయించి, కొత్త పాత కలయికలో ఎంతో ముచ్చటగా చేసారు.. చిచ్కూ గాడి పెళ్లి నాటికి నేను ఇలాగే చెయ్యగలిగితే నాకు ఇంతకంటే ఇంక ఏమి వద్దేమో.. హయ్యో హయ్యో ఎంత విడ్డూరం చూడండి.. తనకి ఇంకా రెండో ఏడు కూడ నిండలేదు నేను తన పెళ్లి గురించి కోరికలు.. సగటు తల్లి లాగ ఆలోచించా కదా?  తాత అమ్మమ్మ తప్ప మిగతా అంతా అలాగే ఉన్నట్టు అనిపించింది నాకు మాత్రం పెళ్ళిలో.. వాళ్ళు తిరుగాడిన దొడ్డిలోనే పెళ్లి, వాళ్ళు వేసిన చెట్ల నీడలోనే భోజనాలు, పందిళ్ళు.. చాలా చాలా బాగుంది..


నిన్న మొదటి బంతిలో తినడం ఈ జ్ఞాపకాల వెల్లువకి తెర తీసింది... నాకు ఉన్న ఇన్ని మధురానుభూతుల్లో ఎన్ని నేను నేను నా బంగారు తల్లికి మిగల్చగలను?  తనని నాగరికత నడుమ, గొప్పగా ఇంగ్లీషు పద్దతిలో ఈ కాలం పిల్లలాగ పెంచనా.. లేదంటే ఇంకొన్నాళ్ళు ఈ మమతానురాగాల మధ్య ఉంచనా?

Sunday, November 28, 2010

కుళ్ళు డౌటు

నాకో కుళ్ళు డౌటు వచ్చిందోచ్చ్.. ఒకటేనా అంటారా.. అదీ కరెక్టే..


రామ్మా చిలకమ్మా, ప్రేమ మొలకమ్మ?
లేక
రామ చిలకమ్మా, ప్రేమ మొలకమ్మ??


ఈ పాత విన్నప్పుడల్లా నాకోచ్చే డౌట్ ఇది.  గొంతు ఎంత మధురంగా ఉన్నా, భాషలో ఉన్న మధురిమ వచ్చీ రాని మాటలతో దెబ్బతింటుందేమో..ఎక్కడ ఒత్తులు పెట్టాలో అక్కడ వదిలేసి ఎక్కడ పెట్టకూడదో అక్కడ పెట్టేసి నా లాంటి అల్పజీవులకి ఇలాంటి డౌట్లు తెప్పించేస్తారు :(.


అలాగే, మన అల్లు అర్జున్ ఫియాన్సీ స్నేహ రెడ్డిని చూస్తె నాకు కామన జేత్మలాని కొంచెం గ్రేసి సింగ్ కొంచెం గుర్తొస్తున్నారు.. మీకేవరికన్నా అనిపించిందా నా కళ్ళు కూడ గుడ్ బై చెప్తున్నాయ మెల్లిగా?

Friday, November 26, 2010

మరుపు వరమా?

అమ్మ.. అంటే నాకు అమ్మమ్మ.. తను పోయి నిన్నటికి 5ఏళ్ళు.. తను పోయినప్పుడు నాకు ఏమి అర్థం అవ్వలేదు, తను లేదు అని కూడ తెలియలేదు.. ఐదేళ్ళ క్రితం తను నా ముందే కను మూస్తే.. అలా అచేతనంగా ఉండిపోయాను.. చావు అంటే వినటమే.. చూడటం అంటే టీవీ లోనే.. ఆ బాధ ఏంటో ఏమి తెలియలేదు.. మొదటి సారి, దుఖం అంటే ఒకే సారి వచ్చేయ్యదు.. అలల్లాగా చిన్నగా, పెద్దగా, వస్తూ పోతూ, ఒకోసారి అలా తగిలి వెళ్ళిపోతూ, ఒక్కోసారి ముంచేస్తూ.. ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసేస్తూ ఉంటుంది అని అర్థం అయ్యింది .. అమ్మ దినం అయిపోయాక ఊరినించి ఇంటికొచ్చాక నెమ్మదిగా ఒక కెరటంలాగా తన్నుకొచ్చిన ఏడుపు ఆగతానికి నెల రోజులు పట్టింది.. ప్రతి ఆదివారం పది గంటలు అవ్వగానే ఫోన్ వైపు వెళ్ళే వేళ్ళు .. అమ్మా అంటూ ఖంగుమంటూ వినిపించే నీ కంఠం కోసం ఎదురు చూపు, అది వినపడదు అని తెలిసి వెక్కి వెక్కి ఏడవటం.. తెరలు తెరలుగా జ్ఞాపకాలు, ఎప్పటికి తీరదేమో అనే బాధ... తాతతో మాట్లాడినా తను వంటరిగా అక్కడ ఎలాగున్నాడో అని భయం.. ఎప్పుడు తనకి బాగోలేదు అని ఫోన్ వస్తుందో అని ఆందోళన.


తరవాత ఎప్పుడు మనుషుల్లో పడ్డానో తెలియదు.. ఒక పరిచయం, అది అమ్మ పంపిన వరం అనే భావన.. అందులోనే మునిగి తేలి ఆఖరికి జీవిత బంధంగా మారడం, అందులోనే కొట్టు మిట్టాడటం.


కాల చక్రం గిర్రు గిర్రున తిరిగిపోయింది... అవ్వటానికి అమ్మమ్మ అయినా అమ్మ పోయినంత బాధ, ఏదైనా మంచి జరిగినా, చెడు జరిగినా తను గుర్తు వచ్చి కన్నీళ్లు వాటంతట అవే జల జలా రాలడం.. మెల్లిగా ఎప్పుడు తన జ్ఞాపకం మరుగున పడిపోయిందో తెలియదు.. అదొక సంసార మాయలో పడిపోయాను.. అయినా ప్రతి ఏడాది వారం ముందు నించి కూడ గుర్తుండేది, మెల్లిగా మానుతున్న గాయం.. ఏదోకటి వండి తనకి పెట్టి, గుర్తు చేసుకోవడం.. అదొక తృప్తి.. తనని తలుచుకోవడం... కాని నిన్న అసలు ఆ తలపు కూడ రాలేదు.. ఈ జంజాటం లో పడి ఏది గుర్తుండట్లేదు..


మనిషికి దేవుడిచ్చిన వరం మరుపు కాని నా జీవన మూలం ఐన ఆవిడని ఎలా మర్చిపోయాను... బాధగా ఉంది.  చాలా బాధగా ఉంది .. నా బిడ్డలో తనని చూసుకుంటున్నాను నేను.. తన పేరు కూడ పెట్టలేదు నేను.. పోయిన జన్మలో పడ్డవి చాలు అమ్మ ఇప్పుడు ఎందుకు అని... ఒకప్పుడు ఆడపిల్ల అంటే లక్ష్మి అని పేరు అనుకునేదాన్ని కాని తరవాత ఎందుకో పెట్టాలనిపించలేదు.. తనే మళ్లీ పుట్టింది అని ఒక భావన, ఏది మునుపటి లాగ  ఉండకూడదు, అంతా సంతోషమే ఉండాలి అని పిచ్చి కోరిక.. ఒక్కోసారి నా బిడ్డలో అమ్మమ్మ, తాతయ్య ఇద్దరు కనిపిస్తారు... తను ఏమైనా చేస్తే వాళ్ళు చేసిన పనులే గుర్తొస్తాయి.. ఎప్పుడు మరచిపోని వాళ్ళని, తను నన్ను వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోయిన రోజుని ఎలా మర్చిపోయాను??


అమ్మా.. అర్థం కాట్లేదే, సారీ కూడ చెప్పలేనే.. నాకు అర్థం కానివి అన్ని నీకు అర్థం అవుతాయి కదా.. నాకు అర్థం అయ్యేట్టు చెప్పేదానివి కదా.. ఇప్పుడూ అంతేనేమో... చిచ్కూ గాడి కళ్ళలోకి చూస్తె నిన్ను చూసినట్టుందే, పర్లేదులేమ్మా, నా గురించి దిగులెందుకు.. నా కాలం ఐపాయింది ఇప్పుడు నీ జీవితం ముఖ్యం, నిన్ను నువ్వు బాగా చూసుకో, ఆరోగ్యం జాగ్రత్త అని ఎప్పటిలాగే నువ్వు చెప్పినట్టుంది... అమ్మా!!!!! వాడి వళ్ళో తలపెట్టుకుంటే కూడ హాయిగా ఉంది... వాడు కూడ బుజ్జి బుజ్జి చేతులతో నిమురుతూ నొప్పిగా ఉండి అనుకుని తల నిమురుతూ అమ్మ పోయి అంటే ఎంతో బాగుందమ్మా...  నిజంగా నువ్వే కదూ?