వాన దేవుడి చావు దెబ్బ

వాన తాతోయ్ ఎన్నాళ్ళని ఈ వానలు.. మే నెలలో మొదలయ్యి వీర బాదుడు బాదుతున్నాయ్.. మొదట్లో ఇన్నాళ్ళకి గుర్తొచ్చానా వాన అని త్రిష రేంజిలో గంతులేసిన, మెల్లిగా నొప్పి తెలుస్తుంది.. బాబోయ్!!! ఈ వానలేన్టండి బాబు.. ఏడు నెలలా.  అసలేమైపోవాలి జనాలు, జబ్బులు వచ్చేస్తాయ్ ఇలాగే కొన్నాళ్ళు సాగితే, ఎక్కడా పరిసుబ్రత అనేది ఉండట్లేదు, బురద కాలువలు, పాచి పట్టేసిన పారుదల లేని నీరు, కుప్పలు తెప్పలుగా దోమలు, కప్పలు, వాటిని తినడానికి వచ్చే పాములు.. ఎక్కడో లాగితే ఏదో కదిలినట్లు ఈ వాన దెబ్బకి ప్రకృతిలో ఉండే వైపరీత్యాలు అన్ని జరిగిపోతున్నట్టు అనిపిస్తుంది నాకు


వానొచ్చిందంటే, వరదొచ్చింది.. వరదొచ్చిందంటే బురదొచ్చింది అని కెవ్వున ఏడుపు తన్నుకొస్తుంది ఈ మధ్య ... ఈ బురద వరదలో, గతుకు రోడ్డులో కాలి ప్రయాణం అంటూ ఏడ్చుకుంటూ బురదలో కూరుకుపోయే కాళ్ళు పైకి తీసుకోవాలో, ఎక్కడో అడుగున అత్తుక్కుపోయే చెప్పులు తీసుకోవాలో అర్థం కాక చెప్పులు చేతిలో పట్టుకుని తిరగాల్సినంత బురద.. ఎందుకులెండి చెప్పుకోడం మొదలెడితే ఇక్కడ నా కుర్చీ కింద నా కన్నీటి మడుగు తయారు అవుతుంది.  తడిచిన బట్టలు ఆరవు, ఉతికిన బట్టలు ఎండవు, ఎండినా అదొక రకం వాసన, ఇల్లంతా చిందర వందర, ఎక్కడ పడితే అక్కడ తడి.. వీటిని అన్నిటిని మించి చినుకు పడగానే బయటకి పరుగులు తీసి బట్టలిప్పేసి మరీ డాన్సులు చేసే నా కూతురు.. హయ్యో హయ్యో ఏమని వర్ణించనూ, నేనేమని వర్ణించనూ.. వద్దు నాన్న తడిచిపోతావ్ అంటే పెద్ద ఒక చెయ్యి నెత్తిన అడ్డం పెట్టుకుని మరీ పరుగులు తీస్తుంటే ఏమని వర్ణించనూ, అసలే fracture అయిన కాలు వేసుకుని వెనక పరుగెట్టలేక, అరిచి అరిచి గొంతు రాసుకుపోయి.. అబ్బో అవి ఒక రకపు సినిమా కష్టాలు.


గచ్చు ఆరకుండా అరంగుళం మందాన పట్టిన ఆకు పచ్చటి పాచిని చూసి ఏమి చెయ్యను, ఎన్ని ఆసిడ్ సీసాలు అని గుమ్మరించను... అడ్డదిడ్డంగా విరిగి పడే కొబ్బరి మట్టలు, కాయలు, గెలలు ఎక్కడ గుండు మీద పడతాయో అని వేరొక టెన్షన్ మళ్లీ.  సరేలే అని కొట్టిన్చేద్దాం అంటే చెట్టు ఎక్కేవాడు ఏడి.  ఇవి చాలనట్టు తేళ్ళు, కాల జెర్రి పిల్లలు ఎక్కడైనా రాళ్ళల్లో నేర్రలు  ఉంటే అక్కడి నించి టింగ్ మని బయటికి రావడం... కన్నాల్లోకి  నీళ్ళు చేరిపోయి అవన్నీ పాపం ఎక్కడని ఉంటాయి, ఇలా ఇళ్ళ మీద పడిపోతాయి.  ఇంక కప్పలు కుప్పలు తెప్పలు గా ఉన్నాయి అవి కూడ ఇంట్లోపల, ఒక దాని మీద అడుగేసి బోయికలు కూడ విరగ్గొట్టుకున్నాను.. వా!!


పల్లెటూర్లో ఉండటం అంటే అందరు ఏదో సుఖపడిపోతున్నాం అనుకుంటారు, ఇక్కడ ఉండే సాధక బాధకాలు ఇక్కడ కూడ ఉంటాయి.. చుట్టు పక్కల వాళ్లకి ఖర్మ కాలి గేదలు ఆవులు గట్రా ఉంటే అక్కడి నుంచి వచ్చే వాసన, దేవుడా మొత్తం మీద వాన అంటే వణుకు వచ్చేలాగ ఉంది.. దీనికి తోడు చిరుజల్లి పడినా సరే అబ్బో ఇంకేముంది ఇంకాసేపట్లో జిల్లా జిల్లా కొట్టుకుపోతుంది అనే రేంజిలో TV వార్తలు.  ఎక్కడైనా చెట్టు కొమ్మలు రాలిపడో, ఏదైనా పెద్ద లారి అడ్డం తగిలి వైరులు ఊడిపోయో కరెంటు ఫోను రెండు ఉండవు.. ఎప్పుడు కరెంటు వస్తుందో, inverter ఎంత సేపు supply ఇస్తుందో  అంతలోపు చిచ్కూ గాడిని ఎలాగా పట్టుకోవాలో అర్థం కాక బుర్ర బద్దలుకొట్టు కోవడం.  అయ్య బాబు ఇవ్వాళా కరెంటు లేదు నేను ఉద్యోగం పూర్తిగా చెయ్యలేను అని ఆఫీసుకి ఫోన్లు.. ఇంట్లో సిగ్నలు రాదు కాబట్టి వానలో గొడుగు ఒక చేతిలో ఫోన్ ఒక చేతిలో పట్టుకుని మెయిన్ రోడ్ ఎక్కి సెల్లు ఫోనులో ఒక కబురు చెప్పేసి ఊపిరి తీసుకోవడం.. చెప్పటానికి నాకే విసుగొచ్చింది ఇంక పాపం ఆఫీసోల్లు ఎలా వింటున్నారో మహానుభావులు అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి.


అసలిన్ని బాధలున్న ఎప్పుడు ఈ రేంజిలో ఏడవలేదు నేను.. ఏదో కుయ్యో మొర్రో అని సర్దిపెట్టేసుకున్నా, కాని కోతలు మొదలు పెట్టాక వచ్చే వానలు చూస్తుంటే కడుపు తరుక్కుపోతుంది అసలు నావి కూడా కష్టాలేనా అనిపిస్తుంది.  సగం ఏడాది కష్టపడి దుక్కి దున్ని, దమ్ము చేసి, నారు మడి పోసి, ఊడిపించి,  కలుపు తీయించి, ఎరువులు చల్లి అడపా దడపా వచ్చే వానలు తట్టుకుని వచ్చే పంట కోసం ఆశగా ఎదురు చూసే రైతు కి అసలు ఏమి చెప్పి ఓదార్చగలం .. కూలి మనిషి పలకక, కోత మిషను పొలంలో దిగక, మనుషులు దొరికినా సరే ఆ కూలి ధరలు తట్టుకోలేక.. పొలం మీద పంట ఉండగానే తడిచిపోయి మొక్క మోలిచిపోతే నిస్సహాయంగా చూస్తున్న ఆ కుటుంబానికి  ఏమి చెప్పి ఓదార్చాలి..  పని లేని రోజుల్లో చేసిన అప్పులు పంట చేతికొచ్చాక తీర్చుకుందాం అనే ఆశ కంటి ముందే కరిగిపోతుంటే ఏమని చెప్పాలి.


ఆఖరికి ఇలాంటి విపత్తు ను కూడా రాజకీయం చేసే వాళ్ళని చూస్తె వచ్చే కోపాన్ని ఎవరి మీద చూపించాలి.. రైతు రుణాల మాఫీ అంటారు, కాని అది ఎంత మంది నిజంగా పొలం మీద పెట్టుబడికి పెట్టిన వారికి అందుతుంది.. అసలు ఏదైనా వస్తువు తాకట్టు పెట్టి తెచ్చుకోలేని వాళ్ళ పరిస్తితి ఏంటి.. పొలం యజమాని పొలం కాగితాలు మీద తెచ్చుకుంటాడు, కౌలు రైతు పరిస్థితి ఏంటి.. బంగారం కూడా లేని వాడు ఏమి చేస్తాడు, బ్యాంకులో కాక బయట వాడి దెగ్గర తీసుకున్న రుణాలు ఎలా తీరుస్తాడు, అవి వాళ్ళు మాఫీ చెయ్యరు కదా.

చావులను సైతం రాజకీయం చేస్తుంటే చూస్తూ ఏమి చెయ్యలేని అసహాయతకి సిగ్గేస్తుంది... ఇలా వానల మూలాన ఆత్మహత్యలు, గుండె ఆగి పోయి చచ్చిపోవడాలుగా చిత్రీకరించిన చావుల మధ్య నిజంగానే ఈ వాన దెబ్బకి చావుని ఏరి కోరి వరించిన వారు మూలన పడిపోతున్నారు.  ఆకలి చావులు లేవు కాని, ఈ కలి చావులకి బాధ్యులు ఎవరు.

India is a developing county.. Why?? అని ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు చదువుకున్నాను.. small land holdings అని అప్పుడు చదువుకున్నా కూడా పెద్ద అర్థం కాలేదు.. ఎకరం, అరెకరం సాగు చేసుకునేవారిని చూస్తుంటే ఈ రోజు ఆ నిజం ఏంటో నాకు ప్రత్యక్షంగా కనపడుతుంది.. Rich is becoming richer and poor the poorer అంటే దీని మూలానేనేమో.. ఈ సారి బంగారం మీద రుణ మాఫీలు జరిగితే ఏదో అవసరానికి అడ్డం వేసుకున్న డబ్బున్న వారికి జరిగినంత మేలు నిజంగా అవసరంలో ఉన్నవాడికి కచ్చితంగా జరగదు. కాని ఎవరు ఒప్పుకోరు, గొప్పగా ధర్నాలు చేస్తారు, మొక్క మొలిచిన ధాన్యాన్ని ఎక్కడినించో తెప్పించి రోడ్డు మీద బైఠాయించి పెద్ద పెద్ద మాటలు చెప్తారు అది కూడా కెమెరాలు దేగ్గర్లో ఉన్నంత సేపు మాత్రమే, ఏదోకటి ప్రభుత్వాన్ని దుయ్య బట్టాలి కాబట్టి అదే చేసేద్దాం, రాజకీయాల్లో ఉండాలి అంటే ఎలాగో ఎప్పుడు జనాల కళ్ళలో ఉండాలి అది ఎలాగైతే ఏంటి అనుకుని తప్పితే నిజమైన సేవా భావం ఎంత మందికి ఉంది.  అసలు కారణాలు, తరుణోపాయాలు ఎవరికి అర్థం కావు, అర్థం అయిన JP లాంటి వాళ్ళు ఏదో టీవిలో ఒక రెండు నిమిషాలు ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చేసి, జరిగిన ప్రతి అంశం మీద తమ expert opinion ఇచ్చేసి  తమ బాధ్యత ఐపోయింది అని అమెరికాలో వాళ్లకి మన దేశం పట్ల ప్రేమ పెంచడానికి ఒకసారి వెళ్లి వస్తారు... ఎవరో వస్తారు ఏదో చేస్తారు, వాళ్ళని పట్టుకుని మనం కూడా ఏదో ఉద్దరిద్దాం అంటే అది జరిగేలాగ కనిపించట్లేదు.. నేను లోక్ సత్తా అంటే నా సత్తా అనుకుని ఎంతో మురిసిపోయా, కాని చిన్నప్పుడు ఆశగా అన్నలు వచ్చి కష్టాలు తీరుస్తారు అని ఎదురు చూసి నిరాసపడ్డట్టే ఇది కూడా అని తలుచుకుంటే బాధగా ఉంది.


మనం పదవిలో ఉన్నప్పుడు ఏమి చేశాం అని వెనక్కి తిరిగి చూసుకునే వాడు లేదు, పోనీ అవతలి వాడు చెయ్యలేదు మనం చేద్దాం అని ఉన్న వాడికి లేదు.  అమెరికా లో వాడు డబ్బుతో ఇండియాలో రాజ్యాలు ఎలేసేవాళ్ళు, ఈ రైతు లేకపోతె కేవలం డబ్బు ఉంటుంది తినడానికి తిండి ఉండదు అని గుర్తుంచుకుంటే ఈ కష్టాలు కొద్దిగా తగ్గుతాయేమో.


India is a developing country.. ఇదే మాట మా అమ్మ నాన్నల తరం చదివింది, నేను చదివాను, రేపు చిచ్కూ ఆ తరవాత తన పిల్లలు కూడా చదువుతూనే ఉంటారేమో ఇదే పరిస్థితి కొనసాగితే.

ఏదో ప్యాకేజి ప్రకటిస్తారు రైతులకి అని వార్తల్లో వస్తుంది, ఎమోస్తుందో, ఎంత మేర అది ఉపయోగ పడుతుందో ఎదురు చూడటం తప్ప పెద్దగా నేను చెయ్యగలిగిందేమీ లేదు.

బయట రోడ్డు మీద మొక్క మొలిచిన ధాన్యం చూస్తె తట్టుకోలేని బాధ, నిజంగా ఇదంతా రైతు గురించి బాధేనా రేపు పెరగబోయే బియ్యం ధర గురించా అని కూడా నేను ఖచ్చితంగా చెప్పలేనంతగా ఈ జీవిత చట్రంలో ఇరుక్కుపోయిన నాకు ఇంకొకరి గురించి అనే యోగ్యత కూడా లేదేమో.

దేవుడంటే?

నాకు దేవుడు అంటే కొంచెం ఇష్టం, కొంచెం భయం.. ఆ అంతర్యామి ఎవరైనా సరే నాకు ఒక మంచి స్నేహితుడు, అది అతనే ఎందుకు ఆవిడ ఎందుకు కాకూడదు అంటే సమాధానం లేదు...అలాగ అలవాటు ఐపోయింది..  అలుగుతాను, అరుస్తాను, మెచ్చుకుంటాను, తిట్టుకుంటాను కాని అది మా ఇద్దరి మధ్యన పర్సనల్ మేటర్..


అసలు దేవుడు లేడేమో అనే అపనమ్మకం అసలు ఎప్పుడు లేదు కాని ఆయన్ని/ఆవిడని నేను చూసే కోణాలు మాత్రం చాలా చాలా మారాయి నేను పుట్టి పెరిగాక... చిన్నప్పుడు స్వామి తాత అంటే భయం, భక్తీ (ఇంట్లో వాళ్ళు నూరిపోసారు కదా) ఏదైనా తప్పు చేస్తే స్వామి తాత చూస్తాడు అబ్బో చెంపలు వాయిన్చేస్తాడు.. మంచి చేస్తే స్వామి తాత ఏది కావాలంటే అది ఇస్తాడు.. సో బేసిక్ గా  ఆయన మంచోడు.. fear factor , ఎప్పుడు బుద్ధిగా ఉండాలి అని మమ్మల్ని ఒక గాడిలో పెట్టె మార్గం అన్నమాట.


కొంచెం పెద్దగా అయ్యాక.. దేవుడి పూజ చేస్తే కొత్త బట్టలు వస్తాయి, భలే పిండి వంటలు వండుతారు, గుళ్ళో కూడ భలే ప్రసాదం పెడతారు... అబ్బో ఆయన ఫుల్ సూపరు ఎప్పుడు చూసిన దండలు, పూజలు, పిండి వంటలు, కొత్త కొత్త పట్టు బట్టలు, టైము కి అన్ని అమిరిపోవాడాలు.. అబ్బో అసలు పుడితే దేవుడిగా పుట్టాలి అని ఒకటే కుళ్ళిపోవడం, మళ్ళీ అంతలోనే అమ్మో దేవుడికి మన ఆలోచనలు తెలిసిపోతాయి కదా మనం కుళ్ళుకుంటున్నాం  అని తెలిస్తే తోక తెంపి చేతిలో పెడతారేమో అని ఒక మూలన భయం..


ఇంకా కొంచెం పెద్దగా అయ్యాక, ఏదైనా సరిగ్గా ఒళ్ళొంచి చదవనప్పుడు, భారి తప్పు చేసేశాం ఇంక ఇంట్లో కోటింగ్ తప్పదు అనుకున్నప్పుడు గబా గబా ఒక instant prayer అండ్ లంచంగా మొక్కులు మోక్కేయడాలు.. ఈ మొక్కులు దేనికోసమైన అవ్వొచ్చు.. ఇవ్వాళ వాన పడాలి, ఫలానా టీచర్ గారికి కడుపు నొప్పి రావాలి, స్కూల్ లో వాచీ పాడైపోవాలి లంచ్ బెల్ కి హోం బెల్ కొట్టెయ్యాలి దేగ్గర్నించి ఏదైనా అవొచ్చు... అప్పుడు కూడ ఆయనంటే భయం, భక్తీ రెండు..


ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో తెలియదు నాలో దొంగ భక్తి అదేనండి మొక్కులు కోసం మొక్కే భక్తి కాకుండా ఒక మహా శక్తి మీద నమ్మకం పెరిగింది.. అది ఆయన అవొచ్చు, ఆవిడ అవ్వొచ్చు.. అన్నిటికి మూలం అదే శక్తి... ఎందుకో ఒక అతీతమైన శక్తి మీద నమ్మకం కుదిరిపోయింది.. అది ఎవరైనా అవొచ్చు.. ఆ శక్తి ఎన్నో రూపాల్లో ఉంటుంది.. మనకి ముందుకు నడవటానికి స్ఫూర్తి ఇస్తుంది.. ఆ నమ్మకమే లేకపోతె మనం ఒక్క అడుగు ముందుకు వెయ్యలేమేమో అనిపిస్తుంది నాకు .. భగవంతుడు అనేది ఒక మూర్తిలో కాదు, ప్రతి చోట, ప్రతి అణువులో ను ఉంది. నాలో ఉంది , నాలోనే ఉంది అని ఒక గట్టి నమ్మకం.  అందరు తలా ఒక పేరుతొ పిలిచినా దానికి కేంద్ర బిందువు ఒక్కటే, ఒక్కరే.  అచంచలమైన నమ్మకం, అపారమైన విశ్వాసం.  మనలోనే మనం భగవంతుడిని కనుగొంటే అంతకు మించి ఇంకో మోక్ష మార్గం ఉండదేమో.


నాకు దేవుడంటే ఇష్టం, చాలా చాల ఇష్టం.. కాని దేవుడి పేరు మీద చేసే చాందసం అంటే అసహ్యం, మూడ విశ్వాసాలు అంటే కంపరం.. హిందువులు ముక్కోటి దేవతలను పూజిస్తారు, నాకు అందరు ఇష్టమే, ఆ పూజ విధానం ఇష్టం.. ఆ పూలు, ప్రసాదాలు, అలంకరణలు అన్ని చాలా ఇష్టం కాని పక్క వాడు ఆకలితో మాడుతున్న సరే పంచభక్ష్య పరవాన్నాలు దేవుడికి నైవేద్యం పెట్టడం ఇష్టం లేదు.. నాకు అభిషేకం చూడటం అంటే ఇష్టం కాని చేస్తున్నంత సేపు మనసులో పీకుతూనే ఉంటుంది.. ఇన్ని పాలు అలా వృధా చెయ్యమని దేవుడు చెప్పాడా? ఒక పసి బిడ్డ ఆకలి తీరిస్తే ఆయనకి నిజంగా పెద్ద పూజ కదా అని.. పట్టు పీతాంబరాలు పూటకోసారి మారుస్తుంటే ఒంటిని కప్పుకునేందుకు సరిగ్గా బట్టలు లేక తిరిగే ఆడపిల్లలు గుర్తొస్తారు.. అంతలోనే అమ్మో దేవుడికి కోపం వస్తుందేమో అని ఒక భయం... TTD ఛానల్ ఎప్పుడు చూసిన వైభవంగా పూజలు చేస్తూ ఉంటారు, ఆ వేద ఘోష వింటే మనసు ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది.. కాని ఎందుకో ఈ అభిషేకాలు అవి తలుచుకుంటే ఎక్కడో ముల్లు గుచ్చుతుంది.


ఎప్పుడు రద్దీగా ఉండే తిరుమల, శ్రీశైలం లాంటి గుళ్ళలో నాకు దర్శనం ఎందుకో తృప్తి కలిగించదు.. అష్ట కష్టాలు పడి ఒక నిమిషం కూడ చూడకుండానే తోసేయ్యడం, లంచాలు, అడ్డ దారులు, సిఫార్సులు... దేవుడి దెగ్గరికి వెళ్లాం అనే తృప్తి కంటే మనసు చిరాకు పెట్టుకోవడమే ఎక్కువ అయిపోతుంది.. గుడి అంటే ప్రశాంతత, నిశ్శబ్దం, మనసుకి స్వాంతన ఇచ్చే చోటు అని నా గట్టి నమ్మకం.  మన ఇంట్లోనే ఒక చిన్న మందిరం, అంతకంటే మన మనసులోనే ఒక బుల్లి మందిరం కట్టుకుని పూజిస్తే అంతకంటే ఏమి కావాలి  .



నాకు జీసస్ అంటే ఇష్టం కాని మతం మార్చేసుకోండి అప్పుడు మీకు మోక్షం అంటే నేను నమ్మను... మా బాబాయ్ వాళ్ళు మారిపోయి ఇప్పుడు హిందువులని తిడుతుంటే గొడవ కూడ పెట్టుకుంటాను.. మిమ్మల్ని నేను అననప్పుడు మీరు ఎందుకు మాట్లాడాలి, మీ గౌరవం మీరు నిలబెట్టుకుంటే మంచిది అని.

అల్లా అంటూ ౫ పూటలా చేసే నమాజు వినాలంటే కూడ చాలా ఇష్టం కాని ప్రతి సారి మతం పేరు చెప్పుకుని చేసే జిహాద్ అంటే చచ్చే భయం.



ఏదైనా మంచి జరిగితే candle వెలిగిస్తాను చర్చిలో, బూబమ్మకి చెప్పి తాయెత్తు కట్టించుకుంటాను, ప్రతి పండక్కి కుదిరితే గుడికి వెళ్లి మనసార దణ్ణం పెట్టుకుంటా.. ఒకప్పుడు నేను ఇష్టపడే వాళ్ళు, నన్ను ఇష్టపడేవాళ్ళు అందరు చల్లగా ఉండాలి అనుకునేదాన్ని.. కాని ఈ మధ్య ఏమి అడగట్లేదు..ఆఖరికి చిచ్కూ గురించి కూడ మనం అడిగిన దాని కంటే మనకి మంచిది అనుకున్నదే ఆయన చేస్తారు అని ఒక నమ్మకం... అందరు బాగుండాలి అంతే.. ఇంకో కోరిక లేదు.. ఎందుకు కోరుకున్న సరే జరిగేది జరగక మానదు.. అదుగో కోరుకున్నాన నువ్వు మళ్లీ ఎందుకు చెయ్యలేదు అని ఆయనతో గొడవ పెట్టుకోలేను మళ్లీ :).


నేను దీపం వెలిగిస్తే అది నా మనసులోని చీకటి పారదోలటానికి.. మంత్రం వింటే మనసు పవిత్రంగా ఉంచుకోతానికి, వేద ఘోష వినపడితే నాలో అజ్ఞానాన్ని తొలగించుకోవడానికి అంతే కాని అలా చెయ్యకపోతే నన్నెవరో ఏదో అంటారు అని కాదు.  తల స్నానం చెయ్యకుండా గుడికి వెళ్ళకూడదు అంటే నేను నమ్మను, శరీరం కాదు మనసు పవిత్రంగా శుభ్రంగా ఉండాలి అని గట్టిగా నమ్ముతాను.  కోటి పాపాలు చేసి ఒంటిని మాత్రం సుభ్ర పరుచుకుని గుడి ప్రాంగణంలో కెల్లటం కంటే, ఆ భగవంతుడుని తలుచుకుంటే ఇంట్లోనే ఉండటం మేలు అనుకుంటాను.  ఒక అజ్ఞాత శక్తి నన్ను నడిపిస్తుంది అని నేను గెట్టిగా నమ్ముతాను.. ఇప్పుడు నేను చిచ్కూకి ఏమి నేర్పించాలి, గుడ్డి నమ్మకమా లేక అంతఃకరణ సుద్దిగా నమ్మే తత్వమా.. ఇంత చిన్న మనసుకి ఏమి అర్థం అవుతుంది ఏమి చెప్పినా.  ఇప్పటికి తను కూడ స్వామి తాత అంటుంది.. తల వంచి దణ్ణం పెడుతుంది.. బలం బుద్ధి అని దబాయిస్తుంది :)).. నాకు భలే ముచ్చటేస్తుంది అలా దేవుడి గూడు ఎదురుగా నుంచుని.. బలం, బుద్ధి, బలం బుద్ధి అని బెదిరిస్తున్నట్టుగా అడుగుతుంటే... అంత ముచ్చటగా అడిగితె దేవుడు కూడ ఫ్లాట్ అయిపోవాలి మరి.


మానవ సేవే మాధవ సేవ అని నమ్మినా... మాధవుడే మనతో మానవసేవ చేయిస్తున్నాడు అని ఆ చిన్ని మనసుకి తెలేసేలా చెయ్యడమే నేను తనకి నేర్పించే మతం.. తనలోని దేవుడిని వెలికి తీయడమే తను చేసే పూజ.. తప్పో ఒప్పో.. ఈ తల్లికి పుట్టినందుకు తనకి నేను చెప్పేది ఇదే.

ఆ శక్తి మనతో చేయిస్తుంది అని నమ్మకం లేనప్పుడు నేనే గొప్ప అని భావన మనలో పెరుకుపోతుందేమో కదా?  ఒక సమదృష్టి అంటే ఏంటి.. అది ఎలా అలవర్చుకోవాలి అనేది ముందు నేను నేర్చుకోవాలి.  ఎప్పుడు తిక్కగానే ఆలోచిస్తాను కదా, చదవేస్తే ఉన్న మతి పోయినట్లు, ఇందులోనూ నా ఆలోచనలు నావి. ఈ పోస్ట్ కూడ తిక్కగానే అనిపిస్తుంది నాకు.  ఏమి అర్థం కాదు, అంతా అర్థం అయినట్లు ఉంటుంది... అన్నిటిలాగే నాకు దేవుడి మీద పూర్తి అవగాహన లేదు, నాకు తోచింది నేను అనేసుకోడమే, కాని తెలిస్తే కాని నమ్మను అని మూర్ఖత్వం మాత్రం లేదు... ఒక సద్గురువు ఉంటే చాలా బాగుంటుంది.. కాని ఈ కల్తీ కాలంలో నిజమైన గురువు ఎక్కడ దొరికేను అంతలోనే అనుమానం... కాలమే చెప్పాలి.

మొదటి బంతిలో భోజనం

మా ఊర్లో నాకు చాలా చాలా నచ్చే విషయం ఎవరైనా భోజనాలకి పిలిస్తే వెళ్లి రావడం.. ఇందులో కొత్తేముంది, అసలు అంత భారీకాయం తిని తినే పెంచావ్ కదా అనుకుంటున్నారు కదా.. వాకే, వాదం లేకుండా నిజమే అని ఒప్పేసుకుంటున్న.. ఇక పోస్ట్ విషయానికొస్తే.. ఊర్లో భోజనాలంటే ఇష్టం ఉండటానికి చాలా బలమైన కారణం అవి బఫే భోజనాలు కాదు.. ఎంచక్కా టేబులు, కుర్చీలు వేసి విస్తరాకో, అరటి ఆకో వేసి అవి కడుక్కోటానికి ముందుగా నీళ్ళు పోసి చేతులు ఆకులు కడుక్కున్నాక.. కమ్మని వాసనలోస్తున్న వేడి వేడి వంటలు అయిన వాళ్ళు వడ్డిస్తూ, సరదాగా పలకరిస్తూ, ఆప్యాయంగా కొసరి కసరి మారు వడ్డిస్తూ ఉంటే ఆ తృప్తి వేరు కదా.


ఒక ప్లేటు పట్టుకుని క్యూ లో నుంచుని, మన వంతు వచ్చేదాకా ఆగి, మనం పెట్టుకు రావడమో, ఎవరైనా ఏస్తే వేయించుకుని రావడమోఅంటే నాకు ఎప్పుడు ఇష్టం ఉండదు.. కాని ఎక్కడ చూడు ఇదే గోల.. ప్లేటు 200లు పెట్టి చేయించాం, 300 పెట్టి చేయించాం అనేవాల్లె కాని ఎంత మంది తృప్తిగా తింటున్నారు అని పట్టించుకునేవారేవారు?  పోనీ ఎలాగోలా ఆ తిండి వేయిన్చుకోచ్చమే అనుకోండి అది పట్టుకుని ఎక్కడో ఒక చోట నుంచుని తినాలి... తక్కువ తక్కువ పెట్టించుకుంటే మళ్లీ వెళ్లి రావాలి అని ఒకేసారి అని వేయించుకొచ్చేసరికి మోయలేనంత బరువు ఉన్న ప్లేటు, కూర్చో కూర్చో అని చేతులు పీకేసేలాగా చేస్తుంది.. ఇంక అస్సో ఉస్సో అంటూ తినడం పూర్తి చేసి ఏదో అయ్యిందనిపించడమే అక్కడ.. గుంపులో గోవిందంలాగా.  ఒకప్పుడు ఇవే సరదాగా ఉండేవనుకోండి, కాని అది బాగా చిన్నప్పుడన్నమాట. ఏంటో అందంగా తయారు చేసిన కూరగాయల బొమ్మలు, ఐస్ కార్వింగ్లు, చాట్ కౌంటర్లు, సెగలు పొగలు కక్కే గిన్నెలు.. చక్కగా కోసిన క్యారెట్, కీర, ఉల్లి ముక్కలు.. అబ్బో అసల పండగంటే అదే.. కాని అప్పుడు మనకి సిగ్గు గట్రా ఉండవు కనక, ఎన్ని సార్లు ఐన వెళ్ళొచ్చు కనక, ఎంత దూరమైనా ప్లేటు పెట్టుకుని వెళ్ళొచ్చు కనక, లేదంటే అసల కిందే కూచుని చక్కగా లాగించొచ్చు కనక.. వయసు పైబడ్డ కొద్ది నాకు ఈ విందులు నచ్చడం మానేశాయి. 


నేను ఎక్కువగా సెలవల్లో ఉండేది అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఊర్లో అవ్వడం, సెలవల్లోనీ పెళ్ళిళ్ళు జరగడం, లేదంటే వోణీలు, పంచెలు, శష్టిపూర్తులు వగైరా వగైరా కార్యక్రమాలన్నీ అప్పుడే ఉండేవి.. చెంగు చెంగు మంటూ గంతులేసుకుంటూ బయల్దేరేవాళ్ళం తాతయ్య తోటి.. అమ్మమ్మ తో వెళ్తే మరి ఎప్పుడో చివరాఖర్న పెడతారు కదా అదే తాతైతే ఫష్టు బంతిలో కూర్చుని తినేస్తాడు మరి.  ఆ మొదటి బంతిలో అందరు తాతలే ఉంటారు.. పొద్దున్నే 10 గంటల నించి మొదలు, మరి వాళ్ళు ఇంట్లో అన్నం తినే టైము అదే కదా.  నాకు మా తాతతో భోజనానికి వెళ్ళడం అంటే చాలా సరదాగా ఉండేది.. తన పక్కనే కూర్చోపెట్టుకునే వాడు, ఏదైనా నచ్చి మళ్లీ కావలి అంటే వాళ్ళని కేకేసి పెట్టించేవాడు, చక్కర పొంగలి లో జీడిపప్పు గట్రా వస్తే చక్కగా వేరు చేసి నాకు పెట్టేవాడు.. ఆఖర్లో నిమ్మకాయ మజ్జిగ పోస్తే గ్లాసులో అడిగి పోయించి ఇచ్చేవాడు.. కిల్లి ఐతే ఎప్పుడు నాకే తనది కూడ.. అస్సలు మొహమాటం లేకుండా కుమ్ముడే కుమ్ముడు.  అమ్మమ్మ ఏమో అన్ని పనులు పూర్తి చేసుకుని, ఎప్పుడో తీరికగా తన గ్యాంగ్ తోటి వచ్చేది, అప్పటికి మేము ఏసిన గంతులకి అది అరిగిపోతే మళ్లీ రెండో రౌన్డుకి కూడ రెడీ... పది పన్నెండేళ్ళు వచ్చేవరుకు ఇదే వరస, తరవాత కొంచెం సిగ్గు పడాలి, ఆడపిల్లలు అని అమ్మమ్మ తాతతో పంపేది కాదు.. సో అక్కడితో మా విందు వినోదాలు కట్టు అన్నమాట.


కాని అప్పటికి కూడ మా కుటుంబంలో ఏదైనా ఫంక్షన్ జరిగితే నేను మాత్రం తాతతోనే తినేదాన్ని.. దగ్గరుండి సుబ్బరంగా పెట్టించేవాడు, తనతో తింటే నాకు నా బాల్యం అంతా కనిపించేది మరి... కాని సీన్ change అన్నమాట.. ఇప్పుడు ఐస్ క్రీం పెడతారు కదా అది నాది కూడ తాతకే ఎందుకంటే తనకి చక్కగా నమలకుండా మింగేయోచ్చు కదా.. కిళ్ళీ మటుకు ఆయన ఉన్నంతవరుకు నాదే.


నిన్న మా ఊర్లో, కార్తీక మాసం అన్న సమారాధన కార్యక్రమం శివాలయంలో జరిగింది.. ఊరంతా వెళ్లి భోంచేస్తారు అక్కడ ప్రతి ఏడాది.. బీద గొప్ప అని లేకుండా.. ఎవరికి తోచింది వారు ఇచ్చి గుడి ప్రాంగణంలో తిని దేవుడుకి దణ్ణం పెట్టుకుని వస్తారు.. గత ౩ సంవత్సరాలుగా నేను ఇక్కడే ఉంటున్నా కాబట్టి నేను తప్పకుండా వెళ్తున్నా.. నిన్న చిచ్కూ గాడిని తీసుకుని వెళ్దాము అనుకున్నా కాని తను పడుకుండి పోయింది, లేపి తీసుకెళ్లడం ఇష్టం లేక నేను సోమామయ్య ఎల్లోచ్చేసాం.. 12 గంటలకి వేల్లెపాటికి ఇంకా బల్లలు సర్దుతున్నారు.. చక్కగా ఇద్దరం వెళ్లి మొదటి బంతిలో కూర్చుని.. నా చిన్న నాటి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, ఊర్లో వచ్చే వారినందరినీ పలకరించుకుంటూ, లేదంటే దూరం నించి ఇకిలిస్తూ, సుష్టుగా తినేసి మాకు తోచింది చదివించి వచ్చాం.. ఊర్లో అందరు కోతలకి వెళ్తున్నారు కాబట్టి వాళ్ళు వచ్చాక సాయంత్రం దాక ఈ సంతర్పణ జరుగుతూనే ఉండి.. మైకులో చదివింపులు వినపడుతూనే ఉన్నాయి.


ఇప్పటికీ ఊర్లో బల్లలు, కుర్చీలు వేసి పెడుతున్నారు కాని టేబుల్ liner మాత్రం polythene వాడుతున్నారు.. విస్తరాకుల బదులు పేపర్ ఆకులు వస్తున్నాయ్.. గ్లాస్సుల బదులు disposables వాడుతున్నారు.. పెద్ద వాళ్ళు మాత్రమే ఊర్లో మిగిలిపోయి, కుర్రాళ్ళకి ఇష్టాలు లేక suppliers వచ్చేసారు కాని ఇప్పటికీ పెద్ద వారు ఆ చివర నించి ఈ చివరి దాక తిరుగుతూ అందరు సరిగ్గా తింటున్నార లేదా అని అజా కనుక్కుంటూనే ఉన్నారు, ఇంక చుట్టరికాలు కలుపుకుంటూ నోరార మనవడా, మనవరాల, అబ్బాయి, కోడలా అని నోరార పలకరిస్తూనే ఉన్నారు.  మొన్న మేనమామ కూతురు పెళ్లి జరిగింది అందులో కూడ ఇలాగే చక్కగా పెట్టారు, నాకు చాలా చాలా తృప్తిగా అనిపించింది.. ఏదో కమ్యూనిటీ హాల్ మాట్లాడేసి, పెళ్ళికి ఒక పూట ముందు, కొన్ని సార్లు కొన్ని గంటల ముందు వెళ్లి, అంటీ ముట్టనట్లు వచ్చేయకుండా, ఇంట్లోనే తాటాకులు, కొబ్బరాకులు కలిపి పందిరి వేసి, మండపం చేయించి, కొత్త పాత కలయికలో ఎంతో ముచ్చటగా చేసారు.. చిచ్కూ గాడి పెళ్లి నాటికి నేను ఇలాగే చెయ్యగలిగితే నాకు ఇంతకంటే ఇంక ఏమి వద్దేమో.. హయ్యో హయ్యో ఎంత విడ్డూరం చూడండి.. తనకి ఇంకా రెండో ఏడు కూడ నిండలేదు నేను తన పెళ్లి గురించి కోరికలు.. సగటు తల్లి లాగ ఆలోచించా కదా?  తాత అమ్మమ్మ తప్ప మిగతా అంతా అలాగే ఉన్నట్టు అనిపించింది నాకు మాత్రం పెళ్ళిలో.. వాళ్ళు తిరుగాడిన దొడ్డిలోనే పెళ్లి, వాళ్ళు వేసిన చెట్ల నీడలోనే భోజనాలు, పందిళ్ళు.. చాలా చాలా బాగుంది..


నిన్న మొదటి బంతిలో తినడం ఈ జ్ఞాపకాల వెల్లువకి తెర తీసింది... నాకు ఉన్న ఇన్ని మధురానుభూతుల్లో ఎన్ని నేను నేను నా బంగారు తల్లికి మిగల్చగలను?  తనని నాగరికత నడుమ, గొప్పగా ఇంగ్లీషు పద్దతిలో ఈ కాలం పిల్లలాగ పెంచనా.. లేదంటే ఇంకొన్నాళ్ళు ఈ మమతానురాగాల మధ్య ఉంచనా?

కుళ్ళు డౌటు

నాకో కుళ్ళు డౌటు వచ్చిందోచ్చ్.. ఒకటేనా అంటారా.. అదీ కరెక్టే..


రామ్మా చిలకమ్మా, ప్రేమ మొలకమ్మ?
లేక
రామ చిలకమ్మా, ప్రేమ మొలకమ్మ??


ఈ పాత విన్నప్పుడల్లా నాకోచ్చే డౌట్ ఇది.  గొంతు ఎంత మధురంగా ఉన్నా, భాషలో ఉన్న మధురిమ వచ్చీ రాని మాటలతో దెబ్బతింటుందేమో..ఎక్కడ ఒత్తులు పెట్టాలో అక్కడ వదిలేసి ఎక్కడ పెట్టకూడదో అక్కడ పెట్టేసి నా లాంటి అల్పజీవులకి ఇలాంటి డౌట్లు తెప్పించేస్తారు :(.


అలాగే, మన అల్లు అర్జున్ ఫియాన్సీ స్నేహ రెడ్డిని చూస్తె నాకు కామన జేత్మలాని కొంచెం గ్రేసి సింగ్ కొంచెం గుర్తొస్తున్నారు.. మీకేవరికన్నా అనిపించిందా నా కళ్ళు కూడ గుడ్ బై చెప్తున్నాయ మెల్లిగా?

మరుపు వరమా?

అమ్మ.. అంటే నాకు అమ్మమ్మ.. తను పోయి నిన్నటికి 5ఏళ్ళు.. తను పోయినప్పుడు నాకు ఏమి అర్థం అవ్వలేదు, తను లేదు అని కూడ తెలియలేదు.. ఐదేళ్ళ క్రితం తను నా ముందే కను మూస్తే.. అలా అచేతనంగా ఉండిపోయాను.. చావు అంటే వినటమే.. చూడటం అంటే టీవీ లోనే.. ఆ బాధ ఏంటో ఏమి తెలియలేదు.. మొదటి సారి, దుఖం అంటే ఒకే సారి వచ్చేయ్యదు.. అలల్లాగా చిన్నగా, పెద్దగా, వస్తూ పోతూ, ఒకోసారి అలా తగిలి వెళ్ళిపోతూ, ఒక్కోసారి ముంచేస్తూ.. ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసేస్తూ ఉంటుంది అని అర్థం అయ్యింది .. అమ్మ దినం అయిపోయాక ఊరినించి ఇంటికొచ్చాక నెమ్మదిగా ఒక కెరటంలాగా తన్నుకొచ్చిన ఏడుపు ఆగతానికి నెల రోజులు పట్టింది.. ప్రతి ఆదివారం పది గంటలు అవ్వగానే ఫోన్ వైపు వెళ్ళే వేళ్ళు .. అమ్మా అంటూ ఖంగుమంటూ వినిపించే నీ కంఠం కోసం ఎదురు చూపు, అది వినపడదు అని తెలిసి వెక్కి వెక్కి ఏడవటం.. తెరలు తెరలుగా జ్ఞాపకాలు, ఎప్పటికి తీరదేమో అనే బాధ... తాతతో మాట్లాడినా తను వంటరిగా అక్కడ ఎలాగున్నాడో అని భయం.. ఎప్పుడు తనకి బాగోలేదు అని ఫోన్ వస్తుందో అని ఆందోళన.


తరవాత ఎప్పుడు మనుషుల్లో పడ్డానో తెలియదు.. ఒక పరిచయం, అది అమ్మ పంపిన వరం అనే భావన.. అందులోనే మునిగి తేలి ఆఖరికి జీవిత బంధంగా మారడం, అందులోనే కొట్టు మిట్టాడటం.


కాల చక్రం గిర్రు గిర్రున తిరిగిపోయింది... అవ్వటానికి అమ్మమ్మ అయినా అమ్మ పోయినంత బాధ, ఏదైనా మంచి జరిగినా, చెడు జరిగినా తను గుర్తు వచ్చి కన్నీళ్లు వాటంతట అవే జల జలా రాలడం.. మెల్లిగా ఎప్పుడు తన జ్ఞాపకం మరుగున పడిపోయిందో తెలియదు.. అదొక సంసార మాయలో పడిపోయాను.. అయినా ప్రతి ఏడాది వారం ముందు నించి కూడ గుర్తుండేది, మెల్లిగా మానుతున్న గాయం.. ఏదోకటి వండి తనకి పెట్టి, గుర్తు చేసుకోవడం.. అదొక తృప్తి.. తనని తలుచుకోవడం... కాని నిన్న అసలు ఆ తలపు కూడ రాలేదు.. ఈ జంజాటం లో పడి ఏది గుర్తుండట్లేదు..


మనిషికి దేవుడిచ్చిన వరం మరుపు కాని నా జీవన మూలం ఐన ఆవిడని ఎలా మర్చిపోయాను... బాధగా ఉంది.  చాలా బాధగా ఉంది .. నా బిడ్డలో తనని చూసుకుంటున్నాను నేను.. తన పేరు కూడ పెట్టలేదు నేను.. పోయిన జన్మలో పడ్డవి చాలు అమ్మ ఇప్పుడు ఎందుకు అని... ఒకప్పుడు ఆడపిల్ల అంటే లక్ష్మి అని పేరు అనుకునేదాన్ని కాని తరవాత ఎందుకో పెట్టాలనిపించలేదు.. తనే మళ్లీ పుట్టింది అని ఒక భావన, ఏది మునుపటి లాగ  ఉండకూడదు, అంతా సంతోషమే ఉండాలి అని పిచ్చి కోరిక.. ఒక్కోసారి నా బిడ్డలో అమ్మమ్మ, తాతయ్య ఇద్దరు కనిపిస్తారు... తను ఏమైనా చేస్తే వాళ్ళు చేసిన పనులే గుర్తొస్తాయి.. ఎప్పుడు మరచిపోని వాళ్ళని, తను నన్ను వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోయిన రోజుని ఎలా మర్చిపోయాను??


అమ్మా.. అర్థం కాట్లేదే, సారీ కూడ చెప్పలేనే.. నాకు అర్థం కానివి అన్ని నీకు అర్థం అవుతాయి కదా.. నాకు అర్థం అయ్యేట్టు చెప్పేదానివి కదా.. ఇప్పుడూ అంతేనేమో... చిచ్కూ గాడి కళ్ళలోకి చూస్తె నిన్ను చూసినట్టుందే, పర్లేదులేమ్మా, నా గురించి దిగులెందుకు.. నా కాలం ఐపాయింది ఇప్పుడు నీ జీవితం ముఖ్యం, నిన్ను నువ్వు బాగా చూసుకో, ఆరోగ్యం జాగ్రత్త అని ఎప్పటిలాగే నువ్వు చెప్పినట్టుంది... అమ్మా!!!!! వాడి వళ్ళో తలపెట్టుకుంటే కూడ హాయిగా ఉంది... వాడు కూడ బుజ్జి బుజ్జి చేతులతో నిమురుతూ నొప్పిగా ఉండి అనుకుని తల నిమురుతూ అమ్మ పోయి అంటే ఎంతో బాగుందమ్మా...  నిజంగా నువ్వే కదూ?

అంతర్మధనం - కధాంబుధి 3

నిద్రలో ఏమి కల వచ్చిందో మెత్తగా నవ్వుకుంటున్న నా చిట్టి తల్లి మొహంలోకి చూస్తూ ఉండిపోయా చాలా సేపు.  ఏమి పట్టనట్టు సర్వం మరిచి అమ్మ ఉంది పక్కన అని ఒక చేతిని నాకు తగిలేటట్లు పెట్టుకుని ఎంచక్కా నిద్రపోతుంది... అలా చూస్తూనే ఆ పసికందుని ఇంకొంచెం పొదవి పట్టుకుని ముడుచుకుని తన వంటి నుంచి వస్తున్న బేబీ సోపు వాసనని పీల్చుకుంటూ ఒక్కసారి కళ్ళు మూసుకుంటే గతం.. అరె నన్నెలా మర్చిపోయావ్ అంటూ పరుగు పెట్టి వచ్చేసింది... సినిమాలో చూపించినట్టు రింగులు తిరగదు, పొగల్లోంచి రాదు.. ఒక వరదలాగ ఆలోచనల్లో వచ్చి నన్ను కదిలించేస్తుంది.. ఎప్పటిలాగే ఈ రోజు కూడా...నువ్వు భలే నిద్రపోతావు అలా నడుం వాల్చగానే ఇలా కళ్ళు మూతలు పడిపోతే అదొక వరం అని మా అమ్మ అంటుంటే.. ఓస్ ఇది కూడ ఒక బ్రహ్మవిద్యా అనుకుని నవ్వేదాన్ని.. ఇప్పుడు తెలుస్తోంది నిద్రా మరుపు దేవుడు మనిషికిచ్చిన అద్బుతమైన వరాలు అని..


ఒకప్పుడు అందరిలాగే నేను కూడ నా లాంటి వాళ్ళని ఒక రకమైన తేడాగా చూసేదాన్నేమో.. అసలెవరైనా పిల్లలు తల్లి తండ్రి ఉండి కూడ లేనట్లు బ్రతుకుతుంటే చాలా బాధ పడేదాన్ని, ఎంతగానో వాదించి గోల పెట్టేదాన్ని.. ఎందుకు కనాలి అలాంటప్పుడు ఈ పిల్లల్ని అని ఒక రకంగా ఈసడిన్చుకునేదాన్ని కూడ.. ఒక రకమైన కోపం, కసి.. మీ జీవితాలు మీ ఇష్టం ఆ పసికందుని ఎందుకు తేవాలి ఈ ప్రపంచంలోకి అని ఎంతో అనుకునేదాన్ని.  అందుకేనేమో అమ్మమ్మ చెప్పేది ఎప్పుడు దేన్నీ అసహ్యించుకోవద్దు ఏమో ఎవరికి తెలుసు రేపు అది మనకే జరగోచ్చు, లేదా మనమే అలా చేయొచ్చు అని, అప్పుడు యవ్వన గర్వం కదా.. పోమ్మా, నువ్వెప్పుడు ఇంతే అని దాటేసే దాన్ని.. being on the other side of the spectrum అంటే ఏంటో ఇప్పుడు తెలుస్తుంది.  ఎలాంటి బలమైన కారణాలు ఉంటాయో అనిపిస్తుంది.   జీవితంలో ఎన్నో కోణాలు ఉంటాయ్ అని అవి మెల్లిగా మన జీవితంలో ఆవిష్కరింపబడినప్పుడు కదా తెలిసేది.  రెండేళ్ళ క్రితం నేను కూడ నమ్మలేనేమో నాలో ఇంత తెగువ ఉంది అని, నేను ఇంత మొండి జీవాన్ని అని.


జీవితంలో ఎన్నో ప్రయాణాలు... నేను ఎన్నో చేసాను కాని నన్ను ఎంతగానో ప్రభావితం చేసినవి రెండు.. ఒకటి కోటి ఆశలతో వైవాహిక జీవితంలో అడుగుపెట్టడం.. రెండోది కూలిపోయి నిలదొక్కుకునే ప్రయత్నంలో  వెనుదిరిగి రావడం... ఇంకా అంతా కళ్ళకి కట్టినట్లే ఉంది.. ఎన్నాళ్ళు వేదిస్తుందో నన్ను ఈ జ్ఞాపకం.. ఎప్పటికైనా నన్ను విడుతుందో లేదో..




ఎన్నో కలలు గూడు కట్టుకుని, ఎంతో ఆసతో ఎగిరిపోయిన నేను రెక్కలు తెగి కన్నీళ్ళ కడలిలో కొట్టుకుని తిరిగి నా ఊరే చేరుకున్నాను.  ఎన్నో రోజులు పట్టలేదు ఆ బంగారు కల కల్ల అని తెలుసుకోవడానికి.  గుండెల్లో దుఖం సుడులు తిరుగుతుంది, దాన్ని గొంతులో నించి రాకుండా దాయటం చాలా కష్టంగా ఉండి.. నోరు కాబట్టి మూయగాలిగాను కాని కళ్ళు మాత్రం మేము వినం, ససేమిరా అని మొరాయిన్చేసాయి మరి.. ఎవరి ముందు బేల అయిపోకూడదు అనే నా ప్రయత్నం నన్ను నిలవనియ్యట్లేదు..శరీరంలో వణుకు... అణచిపెట్టిన ఉద్విగ్నత అంతా నన్ను నిలువునా కంపింప చేస్తుంది మరి.  "why me??" ఇదే ప్రశ్న భగవంతుడి ని ఎన్ని వేళ సార్లు అడిగానో, నోరు, మనసు నొప్పి పుట్టే లాగ.. అసహాయత అంటే ఏంటో అనుభవంలోకి వచ్చింది.. ఎవరికి నేను ఏమి పాపం చెయ్యలేదే, తెలిసి తెలిసి ఎవరికి ఎలాంటి హాని చెయ్యలేదే మరి ఎందుకు.. అందమైన భవిష్యత్తు గురించి కలలు కనడం నేరమా... అమాయకంగా పెళ్లి అనే బంధనంలో ఇరుక్కుని పోవడం ఒక పెద్ద పాపమా.. ఎంతమంది సుఖంగా, సంతోషంగా లేరు పెళ్లి చేసుకుని.. నా రాతే ఇలాగ తగలడిపోవాలా?   అవును ప్రేమించడం తప్పా.. నిజమే నేను ప్రేమించాను, ప్రేమించే పెళ్లి చేసుకున్నాను, అందరిని ఒప్పించే చేసుకున్నాను అదే నేను చేసిన పాపమా?


ఎలా ఉండేదాన్ని ఒకప్పుడు, నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ, పారే సెలయేరు లాగ.. కిల కిలమంటూ ఎప్పుడు చిరునవ్వుతో, ఎప్పుడో కాని రాని కోపం ఎప్పుడు నీడల్లే ఉంటూ, కట్టలు తెచ్చుకున్న ఆవేశం మాటల్లో బయటికి వస్తూ.. నన్ను నేనే గుర్తించలేనంత భయంకరంగా ఎప్పుడు ఐపోయింది.  ఆనాటి రూపం తలుచుకుంటే మళ్లీ వరదలాగ పొంగుకోచ్చిన దుఖం.. ఎగిసిపడే కెరటంలాగా, ఉత్సాహ తరంగంలాగా, గల గలా ఎప్పుడు ఏదో పని కల్పించుకుని చిన్న చిన్న ఆనందాలే జీవితం అంటూ ప్రతి నిమిషం సంతోషంగా ఉండే నేనేనా ఈరోజు ఇలా ఉన్నాను.. మనిషిని మూగబోయానా... లేదు లేదు మనసే మూగవోయింది.  ఏ ముహూర్తాన అతనిని చూసానోకాని చేష్టలుడిగి అలాగే ఉండిపోయా నాడు నేడు కూడా.


రూపం, దాన్ని మించిన మంచి గుణం, పెదవుల మీద చెరగని చిరునవ్వు, ఆడవారి మీద చెప్పలేనంత దయ, ప్రేమ.. కన్నా తల్లి అన్నా తోడబుట్టిన చెల్లి అన్నా ఎంతో మమకారం.  స్త్రీలు చాలా కష్టాలు పడుతున్నారు అని జాలిపడి పోయే స్వబావం.. ఇవి నన్ను కట్టి పడేసిన అంశాలు... మాట మాట కలవడం, ఒకరి భావాలు ఒకరికి నచ్చడం, ఇదిగో అంటే అదిగో అనుకునే లోపు అందరిని ఒప్పించి మా పెళ్లి.. ఎన్నో కలలు, బంగారు భవితకి పూల బాటలు, తియ్యని తలపులు.. అన్ని రెండునాళ్ళ ముచ్చటే అయ్యాయి.


గృహ హింస అంటే కొట్టడాలు , తిట్టడాలు , తాగి రావడాలు, అత్తా ఆడపడుచుల ఆగడాలు అనుకునే దాన్ని అంతవరుకు.  నవ్వుతూ తిట్టగల విద్య ఒకటి ఉంటుంది అని తెలిసుకునే సరికే చాలా ఆలస్యం ఐపోయింది.  అతనంటే ఉన్న వెర్రి ప్రేమకి ఉద్యోగం వదిలి అతని వెంట వెళ్ళడం ఎంత తెలివి తక్కువ పనో ఇప్పుడు తెలిసి వస్తోంది.  ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకోవడం అంటే ఇద్దరు ప్రేమించుకోడం అనుకున్నానే కాని నేను ప్రేమించడం అతను ఆ ప్రేమను పొందడం అని నిర్వచించిన నాడు నా మనసుకు తగిలింది తొలి ముష్టిఘాతం.. వివాహ బంధం మీద అమితమైన ప్రేమ, అంతులేని గౌరవం,  ఎలాగైనా కుటుంబాన్ని చక్క దిద్దుకోవాలి అని తాపత్రయం... ఇదేదో చిన్న అపశ్రుతి, అదే సర్దుకుంటుంది.. ఒకరినొకరు అర్థం చేసుకోలేదు ఇంకా అతనే తెలుసుకుంటాడు.. పెళ్ళైన తొలి నాళ్లలో అందరు ఈ ఫేజ్ నించి వెళ్తారు, సామర్ధ్యం తో నిలబెట్టుకోవడమే గృహిణి ధర్మం అని ఎన్నో తలపోసాను.. అన్ని వృధా ప్రయత్నాలే అని తెలుసుకుని కూడ.. చ్చ, నేను failure కాదు అని మొండిగా ఇంకా అలాగే ఉండిపోయాను... వెనుదిరగడం చేతకానితనం అని అనుకుని ఇంకొంత కాలం ఆగి చూసాను... కాని ఎంత కాలం?  ఈ అర్థం లేని ప్రయాణం.


సుతి మెత్తని సున్నితత్వం, దృడమైన సామర్ధ్యం ఈ లక్షణాలే నాకు వెన్ను దన్నుగా ఉంటాయి అని అనుకుంటాను నేను.. పెళ్లి అనుకున్నప్పుడు నా కోరిక, ప్రతీ ఆడపిల్ల అదే కోరుతుందేమో మరి, అందరి లాగ కలహాలు మనస్పర్ధలు మా మధ్య రాకూడదు, మా జంట అంటే ఆదర్శ జంట అని అందరు అనుకోవాలి అని.. అదే తపన.  జీవతంలో సర్దుకుపోవాలి, ఒకరి కోసం ఒకరు.. అసలు ఇరువురు కాదు ఒక్కరు అన్నట్టే ఉండాలి అని.  కాని నిర్దిష్టంగా ఎప్పుడు ఒకటే నిర్ణయం... మనసు పొరల్లో ఎప్పుడో చిన్ననాడే నా చుట్టు పక్కన జీవితాలని చూసి తీసుకున్న నిర్ణయం.. ఇద్దరూ సర్డుకుంటేనే కలిసి మనగలం, ఒకరికి ఇంకొకరిని ఉద్దరిస్తున్నాం అనే భావన ఉన్న, లేదా రెండో వారికి అది కలిగినా కలిసి ఉండి నరకం చేసుకోవడం వ్యర్ధం అని..




పెళ్లి చేసుకునే ముందు నాలో తనకి బాగా నచ్చిన అంశాలు, ఇప్పుడు ఎందుకు నచ్చట్లేదు.. అప్పుడు కలుపుగోలుతనం ఇప్పుడు లేకితనం ఎందుకు అయ్యింది, అప్పుడు అభ్యుదయంగా అనిపించిన అవే భావాలు ఇప్పుడు ఎందుకు నసగా అనిపిస్తున్నాయ్... ఎప్పుడు నువ్వు మాట్లాడితే వినాలని ఉంది అనే మనిషి పెళ్లి అయ్యాక నోరు ఎత్తితే చాలు.. ఆపెయ్యమని సైగ చెయ్యడం ఎందుకు.. ఒకప్పుడు నచ్చినది ఈ రోజు ఎందుకు నచ్చట్లేదు.. అది నచ్చకపోవడం కాదు భరించలేకపోవడం అనేది మెల్లిగా తెలిసి వచ్చింది.  రెండు కుటుంబాలు కలయిక పెళ్లి అంటారు, నిజమే కాని రెండు జీవితాలు కూడ ముడిపడే బంధం పెళ్లి.. ఆ కుటుంబ సభ్యులు కోసం బ్రతకడం మాత్రమే కాదు.. నాకు నువ్వు నచ్చావ్ ఇప్పుడు నా ఇంట్లో వాళ్ళ భావాలకి అనుగుణంగా మారు అంటే నా వల్లకాలేదు.. అసలు ఎవరిని చూసి నేను ఆ ఇంటికి వెళ్ళానో ఆ మనిషి పరాయి దానిలాగ చూస్తె భరించడం కష్టమేమో.  ఇద్దరి మధ్య చెప్పలేని అడ్డుగోడ, నీది నాది అని విడి విడి ఆలోచనలు.. నేను మనం అనుకుని చెప్పేవాటి వెనక విపరీతార్ధాలు వెదకడం, అనుమానించడం.  నిజమే నేను వేరు అయినప్పుడు నాకు వారి గురించిన గోల అవసరమా... నిద్రపోతున్న గాడిదని లేపి తన్నిన్చుకోవడం అంటే ఇదేనేమో.. లేని ఆలోచనలు రేకెత్తించడం.. ప్రతిది అనుమాన దృక్పదంతో చూసేటప్పుడు అదే అనుమానం నిజం చేస్తే పోలేదు అని ఒక రకమైన కసి.


నాకు పెళ్ళికి ముందు నా మీద నాకు ఒక నమ్మకం ఉండేది.. నేను మంచిగా మాట్లాడగలను, ఎలాంటి సమస్యనైన అర్థం చేసుకుని, క్షుణ్ణంగా అలోచించి మంచి నిర్ణయం తీసుకోగలను అని.. ఎందరో స్నేహితులు కూడ అదే మాట చెప్పేవారు, కాని అతను మాత్రం నోరు మెదపడం ఆలస్యం ఏదో ఒక కామెంట్ చెయ్యడం, ఎగతాళి, వెటకారం... ఎంత అంటే ఆఖరికి నా ఆలోచనలు సరి అయినవేనా అని నాకే అనుమానం కలిగేటంత. ఎవరితో ఏది మాట్లాడినా, వారి ముందే అది తున్చేయ్యడం, ఏదోకటి అని కించపరచడం.. మొదట్లో అది తమాషాకి అనుకుని సర్డుకుపోయినా.. రాను రాను అతని చుట్టు ఉన్న మనుషులు కూడ అదే రకంగా మాట్లాడటం తట్టుకోవడం కష్టం ఐపోయింది, అదేదో చెప్పిన చందాన.  చుట్టు మనుషులతో ఎప్పుడు సరదాగా ఉండే నాకు మనుషులతో కలవడం రాదు, వాళ్ళతో మాట్లాడటం రాదు, మాట్లాడిన ప్రతి దాంట్లో తప్పు పట్టడం, ఐతే చులకన చెయ్యటం లేదంటే అదుగో అలా మాట్లాడావు అని మాటలు లేకుండా బీసుకుపోవడం... ఒకసారి, రెండు సార్లు కాదు, ప్రతి సారీ, ప్రతి మనిషి దెగ్గర... ఆఖరికి నిజమేమో అని నేనే నమ్మేసేటంత.  ఎవరితో మాట్లాడినా అదొక నేరం, మాట్లాడకపోతే విపరీతార్ధం, ప్రతి పని ఒక అపహాస్యం.. నాలుగు గోడల మధ్య మాత్రమే కాక నలుగురిలో కూడ.


ఎందరో స్నేహితుల సమస్యలను, నా జీవితంలో సమస్యలను తేలికగా పరిష్కరించుకున్న నేను అతను గురి చూసి గుచ్చే మాటల ధాటికి నిలువునా కుప్ప కూలిపోయాను.. అతని కళ్ళలోకి చూస్తె నా మీద నాకే అసహ్యం కలిగేంత చులకన భావం.. అనుక్షణం కొట్టి తిట్టి నరకం చూపెట్టడం అంటారు... కేవలం చూపులతో, మాటలతో, వంకర నవ్వులతో ఎంత చిత్రవధ చెయ్యగలరో అనుభవిస్తే తప్ప అర్థం కాదేమో.. ఎవరికి చెప్పినా అర్థం చేసుకోలేని బాధ, కొడితే అయ్యే గాయాలు అందరికి కనిపిస్తాయి, మరి మనసుని కుల్లబొడిచేస్తే అవి ఎవరికి కనిపిస్తాయి... ఆఖరికి కన్నవారికి కూడ అవి కట్టు కధల్లాగానే ఉంటే, విడ్డూరంగానే ఉంటుంది.. ఏమి మేము చెయ్యలేదా కొట్టే మొగుళ్ళతో కాపురాలు, అన్ని తెచ్చి అమర్చి పెడుతుంటే తిని కూర్చోక తీపరమా అనే వారు కూడ..


ఎప్పుడు ఇంట్లో ఉంటే ఈ ఆత్మన్యూనత భావం నన్ను మింగేసేతట్లు ఉంది అని ఉద్యోగం చేద్దాము అంటే అందులోను ఆంక్షలే..  జీతం తక్కువ ఆ పాటి దానికి రోజంతా కష్టపడటం అవసరమా, నేను తెచ్చేది చాలదా, కష్టపడి ఆఫీసు నించి వచ్చేసరికి నువ్వు కూడ అలిసిపోయి వచ్చి దేభ్యం మొహం వేసుకుని వేలాడటం అవసరమా అని తిట్లు... ఇవి చాలవన్నట్టు.. ఏమి నా కొడుకు తిండి పెట్టట్లేదా.. ఇలా మా పరువు బజారున పడేయ్యటం అవసరమా అని అత్తగారి మాటలు... రోజు, రోజు, ప్రతి నిమిషం, ప్రతి క్షణం మాటలు అనే శూలాలతో గుచ్చి, గుచ్చి మానసికంగా ఎంతో దిగాజారిపోయే లాగ చేస్తుంటే ఆ మనిషితో ఎంత కాలం సహజీవనం చెయ్యగలను.. సంవత్సరం తిరిగే లోపు జీవత్చవంగా మారిపోయాను, లేచామ, వండామ , తిన్నామా, పడుకున్నామా... అబ్బో అదొక తల నొప్పి ఉంది కదా.. రోజంతా మనసుని చంపేసి రాత్రి శరీరం మాత్రం ఉత్తేజంగా ఉండమంటే ఎక్కడినించి వస్తుంది కోరిక... ఎక్కడో చదివాను పురుషుడికి సృష్టి కార్యం మీద మనసు, స్త్రీకి ఆ సమయంలో ఉండే మానసిక ఆనందం మీద మనసు అని, నిజమేనేమో.. జీవితం యాంత్రికంగా.. తెల్లారితే ఎందుకు అప్పుడే అని.. పొద్దు గూకితే అబ్బో మళ్ళీనా అని చెప్పుకోలేని బాధ.


అందరితోను నవ్వుతూ మాట్లాడుతూ, ఎంతో ఆప్యాయంగా ఉండే అతని గురించి అందరు పొగుడుతూ ఉంటే ఎవరికి మాత్రం ఏమి చెప్పుకోను.. చెప్పుకున్న ఎవరు అర్థం చేసుకుంటారు.. ఏమి చెప్తే ఏమి అంటాడో అని భయంతో చెప్పడం మానేసాను, చెప్పకపోతే అదొక తంటా.. దేవుడా.. ఇదేనా నరకమంటే, పోయాక కదా చూపించాలి నాకు బ్రతికుండగా ఎందుకయ్యా?  ఒకసారి మెట్టినింట అడుగు పెడితే ఇక సంబంధ బాంధవ్యాలు తెగిపోయినట్లే... అక్కడే చావు, బ్రతుకు, స్వర్గం నరకం, అత్త అమ్మ, ఆడపడుచు, మరిది తోబుట్టువులు.. మామగారే తండ్రి.. సరే, తప్పు లేదు, పెద్దవారు ఒక మాట అన్న సర్దుకు పోవాలి కాని అసలు ఎవరి మూలాన ఐతే వాళ్ళు నాకు బంధువులు అవుతారో ఆ మనిషే సరి లేనప్పుడు నేను వాళ్ళందరిని ఎందుకు భరించాలి... ఎంత కాలం భరించాలి.. భర్త అర్థం చేసుకుంటే అవన్నీ అసలు సమస్యలే కాదు, ఇద్దరిలోనే సామరస్యం లేనప్పుడు ఈ క్షణం క్షణం నేను చేసేది సరి ఐన పనే అని నిరూపించుకుంటూ బ్రతికే బ్రతుక్కు అర్థం ఏంటి?.


పెళ్ళికి ముందు కావాలని ఉద్యోగం మానేసాను నిజమే మరి ఇప్పుడు తను మానేయ్యమంటే ఎందుకు మనుసుకి ఇంత కష్టంగా ఉంది, లోపం నాలోనే ఉంది అనుకున్నా, మనుసుని ఎన్నో విధాల సర్ది చెప్పాలి అనుకున్నా అవ్వటం లేదు.. ఏదో తేడా తంతుంది ఏంటో తెలియట్లేదు... ఇద్దరం కూడ పెళ్ళైన ఏడాది దాక పిల్లలు వద్దు అనుకున్నాం నిజమే, కాని నెల తిరిగేలోపు అతను మెల్లిగా అసలు వద్దు ఎవరినైనా పెంచుకుందాం అనడం.. సరే అని ఒప్పుకుంటే ముందు అసలు నువ్వు మంచి తల్లివి కాగలవు అని నాకు నిరూపించు తరవాత ఆలోచిద్దాం అనే సరికి నాకు కలిగిన విరక్తి చెప్పలేను.. ఛి ఎందుకీ బ్రతుకు, నేను ఏంటో ఒకరికి నిరూపించుకుంటే నాకు మాతృత్వం ప్రాసదిస్తాడా.. నాకు అవసరమా.. ఆ క్షణాన తెలిసింది నన్ను పీడిస్తున్న బాధ ఏంటో... అవును నా జీవితం గురించి నేను కాదు, తను తీసుకుంటున్నాడు నిర్ణయాలు, నేను ఏంటి అనేది అతను చెప్తున్నాడు, ఏది చేసినా అదేదో hidden agenda తోటి చేస్తున్న అని అనుమానాలు ఒకటి... నాకు నేనుగా ఉద్యోగం వద్దు, పిల్లలు వద్దు అనుకోవడం వేరు, లేదా ఇద్దరం కలిసి సమిష్టిగా ఆలోచించుకున్నా అదొక తీరు.. కాని తనే ఆలోచించుకుని, నిర్ణయించుకుని, నా మీద రుద్దితే నాకు ఒప్పుకోవడానికి అహం అడ్డం వచ్చింది... అది నా తప్పు అని ఎంత సర్దుకు పోవాలన్నా నా అంతరాత్మ అందుకు ఎదురు తిరుగుతుంది, దానికి ఎదురు తిరిగి ఉండాలని చూస్తె మనిషిలోని ఎంతటి వికృత స్వరూపం బయట పడగలదో నాకు కనిపించింది. ప్రతి దానికి కోపం, చిరాకు, ఏడుపు, అసహాయత.. చేజేతులార ప్రాణం తీసుకోలేని నిస్సహాయత.  ఒక చేత్తో చప్పట్లు కొట్టలేరు, రెండు కలిస్తేనే కదా అని అనుకోడం కూడ తప్పేమో... రెండో చెయ్యి కలిసే దాక లాగితే చప్పట్లే కాదు చెంప దెబ్బలు ఉంటాయి అనే దానికి ప్రత్యక్ష నిర్వచనం నేనేనేమో.. చెప్పలేనంత ద్వేషం, కోపం, కసి, negativity కి నిలువెత్తు రూపం నేనే అన్నట్టు నాకే తెలుస్తుంది.. ఏదైనా జరిగితే నోర్మూసుకుని మారుతుంది అనుకోడం కాదు అరిచి చెప్పాలి అని కసి.. ఆ అరుపులు చూసి నేను పిచ్చి దాన్ని ఒక ముద్ర.. ఇన్ని పడినప్పుడు ఆ పిచ్చితనం ముద్ర పెద్దగా ఏమి అనిపించట్లేదు మరి.. మనిషికి ఒక ఔట్లెట్ కావలి, కసి కోపం ఒకరి మీదకి కేందీకరించి నన్ను నేనే కాలరాసుకుంటున్న పరిస్తితి.. ఆఖరికి కడుపులో బిడ్డని పోగొట్టుకునేంత ద్వేషం, కావాలని చెయ్యకోపోయినా, కోపంలో కోరుకున్నది జరిగిపోయింది... బ్రతకాలంటే భయం, ఏది జరిగినా ఎవరో చేయిస్తున్నారు అని కోపం.. ఆఖరికి ఆ పిచ్చి ముద్ర నిజమేమో అని నేనే నమ్మేసే అంత... అసలే కూలిన ఆశలకి ఇప్పుడు ఒక చెదిరిన కల తోడు.. జీవితం దుర్భరం, అర్థం చేసుకునే తోడు లేనప్పుడు... మళ్లీ పునర్నిర్మించుకునే అవకాశం లేదు.. ఓపిక లేదు, మనసు అంతకంటే లేదు.


... అంతలో ఒక రోజున తెలిసింది నేను మళ్ళీ నెల తప్పాను అని.. సంతోషంతో ఎగిరి గంతెయ్యనా, గోరుచుట్టుకి రోకలి పోటు అని బాధ పాడనా.. అర్థం అవ్వట్లేదు...


నాలో ఇంకో ప్రాణం నన్ను తట్టి లేపినట్లు అయ్యింది, నాకు కర్తవ్య బోధ చేసినట్టయ్యింది, ముందే మనసులో లీలగా ఉన్న ఒక భావం బలమైన రూపం దిద్దుకుంది.... లేదు ఈ జీవితం నాకు వద్దు.. పుట్టింట్లో చెప్తే ఏమి తక్కువ చేసాడు అంటారు కాని.. అమ్మా అన్నం లేకుండా అన్నా ఉంటాను కాని నువ్వంటే ప్రేమ లేదు అని నిమిషం నిమిషం గుర్తు చేసే మనిషితోటి ఎలాగమ్మ అని అడిగినా అర్థం చేసుకోరు.. భర్త ప్రేమించాట్లేదు అని వదిలి రాకూడదు... ప్రేమించేలా చేసుకోవాలి లేదంటే దిగమింగుకోవాలి అని చెప్పే అమ్మతో ఏమని చెప్పను.. నాకు బోలెడు ప్రేమ ఉంది అది నేను చెప్పలేకపోయాని అని ఆ మనిషి ఈ రోజు అంటే అది నేను ఎలా నమ్మాలి..


Each of us maybe good individuals, maybe perhaps is not a right term.. each of us is a great individual but together we bring the worst in each other.. the patience has one has come to a dead-end and even if the other says let us restart, we only end up bringing out the worst back time and again.. so what is the point.. నమ్మకం అనే పునాది లేని గోడ ఎంత కట్టినా కూలిపోవడమే కదా..


ఎలా వచ్చిందో తెలియదు ఒక మొండి తనం, ఒక మొండి ధైర్యం, ఒక గట్టి నిర్ణయం.. నేను ఒక్క క్షణం ఆ ఇంట్లో ఉండను, ఎవరు నాకు తోడూ ఉన్నా లేకున్నా... కడుపులో బిడ్డని చేజేతులార చంపలేను, మళ్ళీ నేను తట్టుకోలేను, ఒకసారి అనుకోకుండా ఐపోయింది, ఈ సారి అనుకుని చెయ్యడం ఇష్టం లేకపోయింది... కంటాను, పెంచుతాను.. ఆడపిల్ల ఐతే ఆత్మస్తైర్యం తోటి.. మగపిల్లవాడు ఐతే అర్థం చేసుకునే మనసు తోటి.. ఇదే నిర్ణయం.. తిరుగులేని నిర్ణయం.. ఎవరు అడ్డు వచ్చినా మారని నిర్ణయం...


అనుకున్నట్లే అత్త వారింట్లో కంటే పుట్టింట్లో ఎదురైనా సమస్యలు లెక్క లేనన్ని, నిండు గర్భిని అని లేకుండా రాచి రంపాన పెడితే వెళ్ళిపోతుంది అని పిచ్చి ఆశ.. కాని పడ్డవాడికి తెలుస్తుంది నొప్పి.. నేను వెళ్ళలేదు, వెళ్ళను కూడా.. ఇంకా మా వాళ్లకి ఆశ బిడ్డ మొహం చూసి నేను వెళ్తాను అని.. కాని అదే బిడ్డ మొహం చూస్తె నా నిర్ణయం ఇంకా బలపడుతుంది.. అది వాళ్ళు ఎప్పటికి అర్థం చేసుకుంటారో, అసలు చేసుకుంటారో లేదో.. అంతెందుకు ఈ పొత్తిళ్ళలో బిడ్డ కూడ అర్థం చేసుకుంటుందో లేదో.




కాని నేను మాత్రం వెనుదిరగను... కన్న బిడ్డ కోసం ఐన సరే నా ఆత్మగౌరవం కాల రాచుకోను.. ఎందుకంటే ఈ రోజు బిడ్డకోసం సర్డుకుపోయినా రేపు నేనేదో తనకోసం చేసి తనని ఉద్దరించాను అని ఒక మాట తనని అనేస్తే.. ఇంక ఈ జీవితానికి అర్థం ఏది?


అయినా ఎవరికోసమో కాదు నాకోసం నేను బ్రతుకుతాను.. నేను కన్న బిడ్డ కోసం బ్రతుకుతాను, బ్రతికిస్తాను.. ఎవరేమన్నా!!!


ఇంత ధైర్యంగా సమాజానికి ఎదురీదుతూ, ధైర్యంగా అసలు మనిషినేనా అని అనుమానం కలుగుతూ బ్రతుకుతున్న నాకు కూడ ఇంక కొద్దో గొప్పో మనసు మిగిలి ఉండి అని చెప్పటానికి కాబోలు ఇంకా ఈ జ్ఞాపకాలు వెన్నాడుతున్నాయి..


ఇప్పటికి నేను పాత  మనిషిని కాలేదు, బహుశా ఎప్పటికి కాలేనేమో.. ఎన్ని కష్టాలోచ్చిన్న అది నేను చేసుకున్నవి అని తలుచుకుంటే అదొక తృప్తి.. తప్పో సరో నాకు తెలియదు... కాలమే చెప్పాలి..


They say life is a journey..and I came to know that there are rules of everything of love, of living and everything if we leave it in anyone's hands.. we need to find the passion of our lives ourselves... I found mine.. it is TO LIVE...




సీతా రాములు ఆదర్శ దంపతులు అంటే కాదు కాదు సీతకి కష్టాలే తప్ప ఏనాడూ సుఖం లేదు అనుకునే దాన్ని.. భార్య భర్తల మధ్య ప్రేమ రాధ కృష్నుల్లాగా ఎందుకు ఉండదు? అంటే వాళ్లకి పెళ్లి అవ్వలేదు కాబట్టి ఆ ప్రేమ అమరమా అనిపిస్తుంది నేడు.


ఇది ఒక నాణానికి ఒక వైపు మాత్రమే, ఇంకో వైపు ఉంటుంది.. అది అతని వైపు ఆలోచనా సరళి, అతనికీ కారణాలు అనేకం, వివేకంతో ఆలోచిస్తే అవీ అర్థం అవుతాయ్... అతను కూడా ఎంతో మంది మధ్య నలిగిపోతూ ఏది నిజం ఏది అబద్దం తేల్చుకోలేక సతమతమవుతున్నాడు, మెల్లిగా తెలుసుకుంటాడు, మెల్లిగా అన్ని సర్దుకుంటాయి అనుకుని ఇంకొంత కాలం వేచి చూడవలసింది ఏమో అని నాకు అనిపించట్లేదు.. నమ్మకం పునాది లేనిది ఎంత కాలం సాగుతుంది.. తుమ్మితే ఊడిపోయే ముక్కుని ఎంత కాలం ఒక చేత్తో గెట్టిగా పట్టుకుని ఊపిరి తీసుకోవడానికి కూడా భయపడుతూ, ఒకరినొకరు తప్పించుకుంటూ, ఎదురు పడితే రెట్టించుకుంటూ బ్రతకడం వ్యర్ధం అని అర్థం అవుతుంది.. ఇద్దరిలోను నమ్మకం లేదు, తనకి ఎప్పుడూ లేదు నాకు ఇప్పుడు లేదు .. మా ఇద్దరికీ మా కారణాలు ఉన్నాయ్.. మా ఇద్దరికీ ఒక బిడ్డ ఉంది.. కాని మా జీవిత గమనాలు వేరు... మరి ఇప్పుడు నిర్ణయం?  పగిలిన అద్దం అతకదు.. బలవంతంగా చేసినా ఎప్పుడు గుచ్చుకుంటుందో తెలియదు.

నాదాకా వచ్చినప్పుడు కదా - కధాంబుధి 2

కళ్ళు కొంచెం కొంచెం తెరవగలుగుతున్నాను నేను కాని ఏమి అర్థం కాట్లేదు, అమ్మని చూస్తె ఏడుస్తుంది, నాన్న ఎటో చూస్తున్నారు.. అదేంటి అన్న ఇక్కడున్నాడు వీడు ఎప్పుడోచ్చాడు అమెరికా నించి.. అరె ఏంటి నోట్లోంచి మాట రావట్లేదు...


నేను కళ్ళు తెరవడం చూసి అమ్మ ఏడుపు ఇంకొంచెం పెరిగింది.. డాక్టర్ హడావుడిగా వచ్చి చూసి పర్లేదు అల్ ఇస్ వెల్ అని చెప్పి వెళ్లారు.. నాకు ఇంకా ఏమి అర్థం కాలేదు.. ఏమయ్యింది అమ్మా అని అడిగాను ఎలాగో కూడదీసుకుని.. నా గొంతు నాకు కొత్తగా ఉంది.. ఏమి లేదు అని ఎన్నో రకాలుగా సర్ది చెప్పారు అమ్మ నాన్న... మెల్లిగా ఒక రోజు గడిచాక అర్థం అయ్యింది నా మీద ఆసిడ్ దాడి జరిగింది అని.. అది చేసింది ఎవరో కాదు నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్స్ లో ఒకడు రాము అని.. షాక్, అది తేరుకునే లోపు ఇంకో షాక్... ఖాళీగా ఉండి TV పెడితే నాకు జరిగిన incident మీద చర్చలు, పేపర్స్ అంటే దాచేశారు కాని పాపం remote దాచినా directgaa ఆన్ చేసుకుంటా అని మర్చిపోయినట్టున్నారు...


చాల నీచంగా ఉన్నాయ్ విశ్లేషణలు, ఈ తరం కుర్రకారు ప్రేమలు పైత్యాలు అంటూ ఏదో మాట్లాడుతున్నారు, ఒకరితో తిరిగి కొత్త వాడు రాగానే అసలు వాడిని మోసం చేసినట్టుగా అంటున్నారు.. ఏమి జరిగింది అని అతన్ని అడిగారు, అమ్మని నాన్నని అడిగారు, అన్నని కూడా అడిగారు... నాకు ఏమి జరిగిందో నాకు తెలిసేలోపే దేశం అంతా మరుమోగించేసారు నిజా నిజాలు తెలుసుకోకుండా... నేను చేసిన తప్పేంటి, నా పరిసరాల ప్రభావానికి లొంగి పోవడమా, అలాగని నేను ఎలాంటి తప్పు చెయ్యలేదే.. చేసేవారు ఉన్నారు కాని నేను అలా కాదె, మరి ఎందుకు???? నా మూలాన నా కుటుంబం మొత్తం తల దిన్చుకుందే ఎందుకు??  ఈ ప్రలోభాలు పెట్టిందే ఈ సమాజం, ఒక standard set చేసి అది ఇలాగుండాలి అని చెప్తుంటారు మరి దానికి విరుద్ధంగా ఎందుకు జరుగుతుంది.. ప్రేమ నీచం అంటూ ఇప్పుడు చెప్తున్నటువంటి ఇదే ఛానల్ శ్రీజ శిరీష్ పెళ్ళికి ఎందుకు అంతా కవరేజి ఇచ్చింది... ఆ టీవిలో చెడిపోతున్న పిల్లలు అంటూ lecture ఇస్తున్న జ్యోత్స్న వాళ్ళ అమ్మకి ఇంట్లో కూతురు చేసేవి తెలియదు కాని నేటి యువత మీద ఏక ధాటిగా భలే వాయిన్చేస్తుంది....


కనీసం ఆలోచించే ఓపిక కూడా లేదు నాకు ఇంక, కనీసం కన్నీరు రాదే... అమ్మ వాళ్ళు ఏంటి అసలు ఏమి అనడం లేదు.. వాళ్ళేదో వాళ్ళే పాపం చేసాము అన్నట్టుగా బాధపడుతుంటే నన్ను రంపంతోటి కోస్తున్నట్టుగా ఉండి.. అమ్మా వినమ్మా.. నువ్వన్నా నన్ను నమ్మమ్మా అని కరువు తీర ఏడవాలి అని ఉంది.. కాని అది కూడా చెయ్యలేకపోతున్నా, ఏమి అర్థం కావట్లేదు... తోటి వాడు తొడ కోసుకుంటే నేను మెడ కోసుకుంటాను అన్నట్లు చెయ్యొద్దు అని అమ్మ ఎన్ని సార్లు చెప్పినా వినలేదు కదా.. ఈ అమ్మ ఒత్తి పిచ్చి మాలోకం అనుకున్నాను.  ఇప్పుడు కనీసం ఆ స్నేహితులు కూడా నాకు సాయం రారే అలాంటిదేమీ లేదు తను మంచిది అని చెప్పరే...


అంతా పిచ్చి పిచ్చిగా ఉంది.. ఇదంతా ఒక కల నేను మేలుకుంటే పోతుంది అనిపిస్తుంది కాని కళ్ళు తెరిచే ఉన్నాయ్, ఇది నిజంగా నిజం అని నేను నమ్మట్లేదు అంతే... కళ్ళు మూసుకుని వెనక్కి వాలితే నాకు గతం కళ్ళ ముందు తిరిగింది.. నిజం నిప్పు లాగ వెంటాడుతుంటే జ్ఞాపకాలే నీడని ప్రసాదిస్తాయేమో...


అమ్మ నాన్నల గారాల పట్టిని నేను.  ఇంటికి లక్ష్మి అని మురిసిపోతూ అల్లారు ముద్దుగా పెంచుతున్నారు నన్ను, అన్న ఉన్నాడు, వాడికీ నేనంటే చెప్పలేనంత ప్రేమ.  చిన్నప్పుడు ఉహ తెలియనప్పుడు ఏమి కొట్టుకున్నామో కాని తరవాత మా మధ్య ఎప్పుడు చిన్న తగువు కూడా లేదు.  అందరూ ఇదేమి విడ్డూరం అనుకుంటూ ఉంటే.. అమ్మ నాన్న కళ్ళల్లో కోటి కాంతులు, తమ పెంపకం గురించి తలుచుకుని గుండెలలో పొంగిపోయేవారు.   మాదేముందండి జ్ఞానం గల బిడ్డలు, భగవంతుడిచ్చిన వరాలు, వాళ్ళు నిజంగా మేము ఏనాడు చేసుకున్న ఫలమోనండీ అంటూ గర్వంగా చెప్పుకునేవారు.


నాకంటూ ఏమి లోటు లేదు, ఆడింది ఆట పాడింది పాట.  అమ్మ గుట్టుగా గుంభనంగా ఉన్న దాంట్లో పొదుపుగా ఉంటూ ఒకరి దెగ్గర చెయ్యి చాచకుండా, ఒకరితో పోల్చుకుని ఎగిరి ఎగిరి పడకుండా నాన్న తెచ్చిన దాంట్లో గడుపుతూ, మాకు మంచి చెడు తెలియచెబుతూ, పల్లెత్తు మాట అనకుండా, భయంతో కాకుండా శ్రద్ధతో పెంచింది.  బాల్యంలో అల్లరి మామూలే కాని ఒక నిండు కుండ లాంటి జీవితం మాది.  దేనికైనా సరే తల్లి తండ్రి ఉన్నారు అని ధీమాతో పెరుగుతున్నాము.


అంతా మంచే కాని ఎటువంటి తేడా లేకుండా ఉంటే అది జీవితం ఎందుకు అవుతుంది.   పెరుగుతున్న కొద్ది అమ్మ, నాన్న, అన్న అనే ప్రపంచం తో పాటు బయట కూడా అవహగాహన మొదలయ్యింది.  చుట్టాలు, స్నేహితులు, ఇరుగు పొరుగు, బళ్ళో వాళ్ళు మా పరిసరాలు మా మీద ప్రభావాలు చూపడం మొదలు పెట్టాయి.  అన్న నేను చెయ్యి చెయ్యి పట్టుకుని బడికి వెళ్ళడం, పాస్ బెల్లు వేళకి మళ్లీ అన్న దెగ్గరకి చేరిపోవడం, తనతో ఆడుకోవడం.. అంతా బాగానే ఉంది.  నేను 7 తరగతికి వచ్చేపాటికి అన్న కాలేజికి మారిపోయాడు... అప్పుడు మొదలయ్యింది నా కొత్త ప్రపంచం... నాకు ఒక స్వేచ్చ దొరికింది... అప్పటి దాక అలాంటిది ఒకటి ఉంటుంది అని కూడా తెలియదు నాకు.  ఇంట్లో వాళ్ళ తోడిదే లోకం.  సరదాగా టీవిలో వారానికి ఒక సినిమా, నెలకో షికారు ఇది మా జీవితం.


అన్నీ ఉన్న ఈ జీవితంలో అపశ్రుతి ఎప్పుడు మొదలయ్యింది?  అందరు మెచ్చుకుంటుంటే మంచి పిల్ల అని అది ఎప్పుడు నా తలకి ఎక్కింది, అన్ని నాకే తెలుసు అనే అహం ఎందుకు నాలో చేరింది.. ఏమో మనిషి మెదడు పలు రకాలుగా ఎందుకు పరుగుతీస్తుందో తెలిస్తే, అంతా సక్రమంగా జరిగిపోతే అది జీవితం ఎందుకు అవుతుంది.


పని పిల్ల రంగి నన్ను ఆడించేది, సాయంత్రం షికారుకి తీసుకెళ్ళేది, నేనంటే ఎంతో ప్రేమగా ఉండేది.  అలా వెళ్తున్నప్పుడు మా వెనక ఒక కుర్రాడు వచ్చేవాడు, రంగితో ఎన్నో మాటలు మాట్లాడేవాడు, నేను అక్కడ వేరే పిల్లలతో ఆడుకుంటుంటే వాళ్ళు కబుర్లు చెప్పుకునేవారు, అతన్ని చూడగానే అక్క కళ్ళలో ఆనందం, పని తీరులో హుషారు, ఇంకో లోకంలో ఉండేవారు, ఒకోసారి చీకటిపడి అందరు వెళ్ళిపోయాక వెళ్దాంరా అని పోరు పెట్టేదాకా కదిలేవారు కాదు.  ఈ విషయం ఇంట్లో చెప్పొద్దని రంగి ఒట్టు వేయించుకుని అప్పుడప్పుడు చాక్లెట్టు ఇచ్చేది, బాగా అల్లరి చేసినా అమ్మకి చెప్పేది కాదు, బురదలో తిరిగినా శుబ్రం చేసి ఏమి తెలియనట్లు ఉండేది.  ఎలా తెలిసిందో ఇంట్లో ఈ విషయం తెలిసి రంగిని తనతో పాటు నన్నుబయటకి పంపడం మానేశారు, నా వీపు విమానం మోత మొగిన్చేసారు నిజం దాచినందుకు.


వీధి చివర అన్న బడిలో అక్కకి ఉత్తరం ఇచ్చి రమ్మంటే ఇవ్వడం, అక్క రాసిన జాబు తేవడం... వాళ్ళ స్నేహితులకి కూడా ఇలాంటి పనులు చేసి పెట్టడం మాకు పనులు.  అక్కలు ఎవరిని దెగ్గరకి చేర్చుకుంటారో దాన్ని బట్టి వాళ్ళ పాపులారిటీ ఉండేది.  అంతా భలే తమాషాగా ఉండేది, ఎవరికి తెలియకుండా చెయ్యమనడం తోటి అబ్బో అసలు మనకి ఎంత importance ఇచ్చేస్తున్నారో అని ఒక పిచ్చి భ్రమ, ఒక వింత లోకం.  Teenage అంటే ఇవ్వన్ని ఉంటే కాబోలు ఇదంతా కామన్ కాబోలు అనుకునేదాన్ని.  ఇంట్లో చాలా విషయాలు చెప్పడం లేదు నేనిప్పుడు ఎందుకంటే వాళ్ళు నన్ను ఏమి తెలియని దాన్ని అంటారు, కళ్ళెర్ర జేసి చిన్న పిల్లవి అంటారు.  నాకు నన్ను నన్నుగా నా వ్యక్తిత్వానికి విలువ నిచ్చేవాల్లుగా నా స్నేహితులు అక్కలు అన్నలె కనిపించడం మొదలు పెట్టారు మరి.


వయసు వచ్చాక మరీ అదుపులు పెరిగిపోయే, వోని వెయ్యాల్సి వచ్చింది, ఎన్నో కొత్త భావాలు, కొత్తగా ఎన్నో మార్పులు.. శారీరకంగాను మానసికంగాను.. ఇవన్ని ఇంట్లో వాళ్ళకంటే ముందు కుర్రాళ్ళు పసిగాట్టేస్తారు కదా, ఇంక నాకు ఉత్తరాలు రావడం మొదలయ్యింది, టీవిలో ఎప్పుడు చూసిన ప్రేమ సందేశం ఉన్న సినిమాలు, చుట్టు ఉన్న peer pressure అన్నిటికి మించి యవ్వనపు మత్తు.. ఎక్కువ సేపు చూస్తె ఎక్కడ దిష్టి తగులుతుందో అని పెంచిన అమ్మ నాన్నలేక్కడ, నిన్ను చూస్తె చూపు తిప్పుకోలేకపోతున్న అని చెప్పే రాజు లాంటి వాళ్ళ మాటలు ఎక్కడ.   ఏమి కావాలో తెలియని వయసులో ఇలాంటివి భలే మత్తుగా అనిపిస్తాయి కదా.


ఒక పక్కన భయం, ఇంట్లో తెలిస్తే ఎలాగా అని.. మళ్లీ ఆ తెలియనివ్వనులే నేను తెలివి గల దాన్ని ఎవరికి నేను ఐ లవ్ యు చెప్పలేదు కదా, వాళ్ళు చెప్తున్నారు నేను వింటున్న, ఒక నవ్వు పారేస్తున్న, నేనేమి వాళ్ళతోటి తిరగట్లేదు కదా.. ఐన తప్పేముంది, గిర్ల్స్ బోయ్స్ ఫ్రెండ్స్ అవ్వలేరా అంత ట్రాష్ అని మనసులో అనుకుని నాలిక తిప్పేసుకుని సర్డుకుపోయేదాన్ని.


ఒక్కోసారి టీవిలో ప్రేమోన్మాదులు అని అది అని చూసి కొంచెం భయం వేసేది కాని నేనేమైన అమాయకురాలినా అని మళ్లీ అదే నాలిక తిప్పుడు.  ఇంట్లోనే నా గురించి తెలియనివ్వట్లేదు ఇంక టీవీ దాక కూడానా అని ధీమా.  ఎప్పుడు మితి మీరి ప్రవర్తించలేదు కాని నలుగురు నా చుట్టూ తిరిగితే అదొక సరదా, ఎక్కడికెళ్ళిన bodyguards లాగ నలుగురు తిరుగుతుంటే అదొక గర్వం.   నుంచున్న కూర్చున్న తుమ్మినా దగ్గినా ఒక fan following , మన వైపు చూసి కుళ్ళుకునే మిగతా ఆడపిల్లల మోహంలో చూసి అదొక గర్వం.  ఎవరైనా బుద్ధిగా చదువు కుంటూ  ఉంటే ఇవన్ని పట్టనట్టు ఉంటే అబ్బో sour grapes వాళ్ళ వైపు ఎవరు చూడట్లేదు కదా ఎన్నైనా చెప్తారు అనుకోవడం.  చదువులో తేడా రానంత వరుకు, టైంకి ఇంటికి చేరిపోయినంత వరుకు ఎలాంటి ఇబ్బంది లేదు నాకు ఇంట్లో.


ఎప్పుడు రూమ్లో దూరిపోయి ఇంటర్నెట్, texting , ఫోన్స్ అంటూ ఉన్న నా గురించి తెలియక.. అబ్బో నా బిడ్డకి అసలు చదువు తప్ప వేరే ధ్యాస లేదు అని మురిసిపోయే అమ్మ నాన్నలు... ఇది నా లోకం.


పిల్లి కళ్ళు మూసుకుని పాలు తాగుతూ నన్నెవరు చూడట్లేదు అనుకుంటే అది నిజం కాదు కదా.. ఎప్పుడో ఎదురు దెబ్బ తగులుతుంది.. సరదాగా ఉంటూ మా grouplo ఉండే రాము ఈ మధ్య విపరీతంగా possessive ఐపోయాడు, ఎవరితో మాట్లాడిన అదొక రకంగా అయిపోవడం, తనతోనే ఎప్పుడు ఉండాలని అనుకోవడం.  తప్పురా అని చెప్పాను, నాకు ఇవన్ని కేవలం స్నేహాలు,  ఈ రోజీ లాగే ఆ రాజు కూడా, నా జీవితంలో నాకు వేరే aims అండ్ hopes ఉన్నాయ్  అని చెప్పాను.. ఏమయిందో ఏమో సారీ అని చెప్పి మళ్లీ మామూలుగా ఉంటాను అన్నాడు.  అంతటితో అది నా దృష్టిలో ఒక సమస్య కాదు, జస్ట్ చిన్న misunderstanding క్లియర్ ఐపోయింది అంతే.  ఇంతలో Engineeringlo చేరడం కొత్త లోకంలో పడటం జరిగిపోయింది.. seniors లో ఉండే కృష్ణ చాలా intelligent,  మంచి మనిషి.. తను నాకు propose చెయ్యడం, నాకు నచ్చడం, నేను ఇంట్లో అడగమనడం ఇంట్లో వాళ్ళు సరే ముందు చదువు తరవాత చూద్దాం అనడం కూడా జరిగిపోయింది... మళ్లీ ఎప్పట్లాగే నేను నా స్నేహాలు నా లోకం..


ఇంతలో ఒక రోజు రాము బైక్ మీద కనిపించాడు, చాలా రోజులయ్యింది కదా అని చెయ్యి ఎత్తి పలకరిస్తుంటే, గబాల్న ఏదో తీసి నా మీద చిమ్మాడు.. అబ్బా ఏంటి ఈ మంట, ఈ నొప్పి ఏముతుంది ఏమి తెలియట్లేదు.. కళ్ళు తెరవలేకపోతున్న.. పిచ్చిగా అరవాలనుంది అరవలేకపోతున్నా.. ఏమి అవుతుందో తెలియట్లేదు.....


అమ్మా అని ఒక పిచ్చి కేక మాత్రం వేసాను.. ఎప్పుడు వచ్చాడో తెలియదు అన్నయ్య కంగారుగా కుదుపుతూ ఉంటే ఏమి అర్థం కాలేదు.. వాడిని గెట్టిగా పట్టుకుని కరువు తీర ఏడుపు తీర్చున్నాను.. పరవాలేదు నేనున్నాను అని నిబ్బరంగా వాడు చెప్తుంటే అర్థం అయ్యి కూడా కానట్లే ఉంది...


అన్నీ నాకే తెలుసు ఎంతో తెలివిగల దాన్ని అని విర్రవీగిన విషయం తలుచుకుంటే ఒక వెర్రి నవ్వు వస్తుంది.. అది చూసి పిచ్చి పట్టిందేమో అని హడిలిపోయిన అమ్మ నాన్న అన్నలని చూస్తె ఏడుపొస్తుంది... ఏమి చేసినా కాలం తిరిగి రాదు, యవ్వనం వృధా చేసుకోకండి అని యువతరానికి అరిచి గీపెట్టి చెప్పాలని ఉంది.. కాని మొన్నటి దాకా మైకం కమ్మిన నా కళ్ళకి ఏమి కనిపించిందో చెవులకి ఏమి వినిపించిందో తమ దాకా వచ్చేవరుకు వాళ్లకి అదే కదా వినిపిస్తుంది అనిపిస్తుంది..  తప్పు ఎక్కడ జరిగిపోయిందో అర్థం అయ్యేలోపు అంతా ఐపోయింది.

నేనేంటి? - కధాంబుధి 1

ముద్దు ముద్దు మాటలతో, బుడి బుడి అగుడులతో ఇల్లంతా తిరుగుతూ నా దెగ్గరకి చేరిన నా మనవడు ఆర్య, చిట్టి చిట్టి చేతులతో నా మెడని చుట్టేసి వీపు మీద వేలాడుతున్నాడు..  బామ్మ "what is your name ?" అంటూ తను కొత్తగా నేర్చుకున్న కొత్త విద్యలు ప్రదర్శిస్తూ అడిగిన ఈ ప్రశ్న జ్ఞాపకాల పొరలను చీల్చుకుని గుండెని సూటిగా తాకింది...

నేను...

అవునూ నేను అంటే ఎవరు, నా పేరేంటి.. అమ్మాయి, అమ్మడు, అమ్మాయి గారు, ఏమే, ఒసేయ్, అదిగో, ఇదిగో, అమ్మ గారు, అమ్మ, అత్తయ్య, పిన్ని, అక్క, ఇప్పుడు నానమ్మ, బామ్మ తప్ప నా పేరు అంటూ నాకు కూడా గుర్తులేదే. ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు అమ్మ నాన్న నాకు పేరు పెట్టారు అన్న సంగతి వాళ్ళ లాగానే కేవలం ఒక జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోయింది. నా పేరుతొ ఎవరికి అవసరం.. అసలు ఆ మాటకి వస్తే ఇప్పుడు మాత్రం నాతో ఎవరికి ఏమి అవసరం.

ఆడపిల్లకి చాకలి పొద్దు రాయటం వరకు చదువు వస్తే చాలు అన్న నాన్న గారి మాటలు విని, వాళ్ళు చూసిన సంబందం వంచిన తల ఎత్తకుండా చేసుకుని పుట్టింటి నించి అత్తగారి ఇంట్లోకి మారిపోయాను.. అక్కడ తండ్రి నీడలో, ఇక్కడ భర్త అడుగుజాడలో.. అదే నా జీవిత పరామార్థం అని చిన్నప్పటినించి నూరి పోసి ఉండటం వలన ఈ రోజుల్లో పిల్లల్లాగా నాకు పెళ్లి ఒక బంధకంగా అనిపించలేదు. జీవితం ఇలా ఉండాలి, భాగస్వామి ఇలాగ ఉండాలి ఏమి ఎరుగని కాలం అది. పెళ్ళంటే ఇది అని తెలిసేలోపే కడుపులో ఒక నలుసు.. మా బంగారు కొండ.. ఎంత మురిసిపోయాను, యాంత్రికమైన జీవితానికి కొత్త వెలుగు, ఆయన ఉద్యోగానికి వెళ్ళిపోయినా తరవాత నేను నా బొజ్జలో వాడు, తను నేను ఒకటి, నేనే తను తనే నేను అంటూ, ఇలా ఉండాలి అలా ఉండాలి అనుకుంటూ ఏదో లోకాల్లో విహరించే దాన్ని. నాలో నాకే తెలియని ఒక సున్నితమైన మనస్తత్వం నాకు కనిపించింది, ఎంత వెదికి వెదికి నా ముద్దుల మూటకి నేను పేరు పెట్టుకున్నాను... అమ్మాయైతే శ్రేయ అని అబ్బాయి ఐతే శౌర్య అని.  అడిగిన వారికి అడగని వారికి కూడా వాడి పేరు చెప్పి, వాడి అల్లర్లు చెప్పి, వాడు అడిగే ప్రతి మాటకి సమాధానం నాకు తోచినంతలో కధలల్లి చెప్పి, వెండి వెన్నలని చూపించి పాల బువ్వ పెట్టి, వాడికి దెబ్బ తగిలితే నేను కంట నీరు పెట్టి, జ్వరం వస్తే నేను లంఖణం చేసి.. ఎన్ని ఎన్ని మధుర స్మృతులు.

వాడు పుట్టక ముందు అబ్బాయి ఐతే armed forces లో చేర్పించాలి అనుకునేదాన్ని, దేశమాత ఋణం అని ఏదో అనుకునేదాన్ని.. ఏముందిలే ఆలోచనలే కదా మేడలు కట్టేసాను.  వాడు పెరుగుతున్న కొద్ది నాలో స్వార్ధం కూడా పెరిగిపోయింది నా బిడ్డ నా కంటి ముందు ఉండాలి, కలకాలం ఉండాలి అని ఇంక అంతే అభ్యుదయ భావాలు, సమాజ  ఉద్దరణ లాంటి మాటలు నా నోట రావడం మానేశాయి.  గుండెలో నుంచి రాని భావన పెదవుల మీదకి మాతరం ఎలా వస్తుందిలెండి.

వాడి ప్రతి మాట నాకు వేదం, ప్రతి అడుగు నాకు మురిపెం, వాడి జీవితంలో ప్రతి మైలురాయి నాకు ఒక పెద్ద వేడుక, కొత్తవి నేర్పించడం, వాడితో పాటు నేను కూడా ఎన్నో నేర్చుకోవడం.. ఒక్కడు చాలు వరాల మూట అన్నట్టు నాకు తరవాత పిల్లలే పుట్టలేదు. మా ఇద్దరిదే ప్రపంచం.. మా ఇద్దరి కోసమే ప్రపంచం అన్నట్టుగా ఉన్నాం, అప్పుడు ఇంక ఏమి గుర్తు రాలేదు.. అన్ని బాగున్నప్పుడు కాలం ఆగుతుందా లేదు కదా.. వాడు కాలేజికి వెళ్ళడం, కొత్త స్నేహాలు, కొత్త వ్యాపకాలు, కొత్త ఆలోచనలు, మెల్లిగా నేను మరుగున పడిపోయా.. అలా నా జీవితంలో చరిత్ర కారులు చెప్పినట్టు స్వర్ణ యుగం, కాదు కాదు వజ్ర యుగం లాంటిది ఏమైనా ఉంటే అది ముగిసిపోయింది.

ఏమాటకామాట చెప్పుకోవాలి నేను పడ్డ కష్టం ఏముందో లేదో కాని వాడు మాత్రం ఎంతో శ్రద్ధగా చదువుకుని ఒక గొప్ప విద్యావేత్తగా మారాడు, software software అంటూ కాలం పరుగెడుతున్నా కూడా వాడు మాత్రం తనలాంటి వాళ్ళని కొన్ని వేల మందిని తయారు చెయ్యాలి అని పవిత్రమైన విద్యని అందరికి పంచడమే వృత్తిగా ఎంచుకున్నాడు.. మేధావిగా ఎన్నో ప్రశంసలు, పురస్కారాలు కూడా అందుకున్నాడు. ఎంతో మురిసిపోయాను నేను కాని ఎందుకో మనసు అట్టడుగు పొరల్లో ఒక వెలితి, సంపాదనలో ఉద్యోగంలో పడిపోయి ఇన్నాళ్ళు దూరంగా ఉన్న తండ్రి రిటైర్ అయ్యి ఇంట్లో ఉన్నందువల్ల ఒక ఆప్త మిత్రుడు దొరికాడు అంట, తీరిక సమయం దొరికితే తండ్రీ కొడుకులు ఒకటే చర్చలు కబుర్లూను, బయట స్నేహితులు, పెళ్లి అయ్యాక భార్య, ఇప్పుడు వాడి కొడుకు. సరదాలు ముచ్చట్లు వింతలూ విశేషాలు అన్ని వారితోనే పంచుకోవడం.. ఎప్పుడు అమ్మ అదేంటి, ఇదేంటి అంటూ నా చుట్టూ తిరిగే నా బిడ్డ ఏదైనా నేను కల్పించుకుని చెప్పాలన్నా ఊరుకో అమ్మా నీకు తెలియదు అంటున్నాడు. ఏంటి ఈ అన్యాయం అని నా మనసు విపరీతంగా ఘోష పెడుతుంది.. ఎవరి బాధ్యత వారు సక్రమంగా నిర్వర్తించడమే కదా మనిషి జీవిత లక్ష్యం, అదే కదా గీతలో శ్రీ కృష్ణుడు.. అదేలెండి.. భగవంతుడు మనకి చెప్పింది మరి నా పరిమితిలో నేను బాగానే చేసానే.  అసలు ఏనాడు ఇది బరువు, బాధ్యత అన్నట్లుగా చెయ్యలేదే? ఎంతో మనస్ఫూర్తిగా చేసానే మరి ఎందుకు ఈ వయసులో నాకు ఈ వంటరితనం అందరూ నా చుట్టూ ఉండి కూడా నా చుట్టూ నేను గిరి గీసుకుని ఉండేలాగా ఎందుకు మారిపోయాను. అంతేలే మనం ఫలాపేక్ష లేకుండా ఏదైనా సరే చెయ్యాలి అని కూడా ఆయనే అదే గీతలో చెప్పాడు కదా.. ఏంటో పిచ్చి మనసు అన్నిట్లోనూ నాకు కావలసింది మాత్రమే వెతుక్కుంటుంది. వారి ధోరణిలో వారు ఉంటే నేను నిర్లక్ష్యం అని ఎందుకు అనుకోవాలి.. ఎందుకు నేను సర్డుకోలేకపోతున్నాను.

కొత్తగా వచ్చిన కోడలు పిల్ల అయినా నన్ను అర్థం చేసుకుంటుంది నాతొ సమయం గడుపుతుంది అనుకుంటే తను కూడా అబ్బాయి ప్రోత్సాహం వలన పైచదువులు చదివి ఉద్యోగంలో చేరింది. ఎంతో గౌరవంగా ఉన్నా కూడా ఏదో ఒక అడ్డుగోడ మా మధ్యలో... బహుశా నేను నా గిరి నుండి లోనికి రానివ్వలేదేమో.. మరి నాకు నేనే వారు, నేను, వాడు తప్ప ఎవరు లేని ఒక చట్రంలో బిగిసిపోయాను కదా.

తన వృత్తిలో ఎంతో శ్రద్ధాసక్తులు చూపించినందుకు ప్రభుత్వం నా భర్తకి బిరుదులిచ్చింది , సమాజం ధన్య జీవి అంది.

విదేశాలలో ఎన్నో అవకాశాలు ఉండి కూడా మన దేశంలో ఉండి విద్యని ప్రసాదిస్తున్నందుకు నా కొడుక్కి కూడా ఎన్నో సత్కారాలు చేసింది తండ్రికి తగ్గ తనయుడు అంది.

మరి జీవితాంతం ఉహ తెలిసిన తరవాత ప్రతి క్షణం ఈ కుటుంబానికి ధారపోసి, ఆయనకి ఇంట్లో బాధ్యతలు లేకుండా చూసుకుని, బిడ్డని ఎంతో అపురూపంగా, ఆదర్శవంతంగా  పెంచిన నాకు ఏమి మిగిలింది... నీకేమి తెలియదు అనే మాటా? నేను గొప్ప గొప్ప చదువులు చదవలేదు, సాహిత్యంలో ప్రవేశం అంతకంటే లేదు, తెలివితేటలు ఎక్కువగా ఉన్నాయి అని ఏనాడు అనుకోలేదు అయినా ఎప్పుడు అలుముకోని ఈ నిస్పృహ ఏంటి?

ఏదో అసంతృప్తి ఎందుకు ఉండిపోయింది నాలో. ..ఏమి?? వారికి అందిన గౌరవం పరోక్షంగా నాదే కదా.. ఎందుకు నేను ఆ కోణంలో ఆలోచించలేకపోతున్నాను. ఎందుకు నాలో నేను దహించుకుపోతున్నాను?

ఈ కుటుంబ ఆలనా పాలన ఒక తపస్సుగా భావిన్చానే.. ఏంటి ఆ తపస్సుకి ఫలం?  ఇంతకీ దేవుడు వరాలందించి శపించినట్లా  లేక శపించి వరమిచ్చినట్లా.. లేక ఆయన కూడా నాలాగా అయోమయం గందరగోళంలో ఉన్నట్లా?

జీవితంలో ఉన్న ఆశయం నేరవేరిపోయినాక ఏమి చెయ్యను నేను. ఆ ఫోటోలోని విష్ణు మూర్తి నల్లని విగ్రహం నన్ను చూసి నవ్వుకుంటున్నట్టుగా ఉంది. ఆయనకీ నేనంటే హేళన కాబోలు.  . ఎందుకు నాలో ఇంత ఉడుకుమోతుతనం.. నాకంటూ అస్తిత్వం ఒకటి ఏర్పరుచుకోలేదే అని ఒక వెలితి, ఇప్పుడు కొత్తగా ఏమి మొదలు పెట్టలేని అసహాయత.. ఎందుకు నేను ఇంకా ఉండటం తిండి దండగ అనిపిస్తుంది ఈ మధ్య.. కూతురైనా లేదే అని ఒక బాధ కొత్తగా మొదలు అయ్యింది.. ఏంటోలే, కంటి ఎదురుగా ఉండే కొడుకే పలుకరించే తీరిక లేకుండా ఉన్నప్పుడు, ఇంకో అయ్య చేతిలో పెట్టె కూతురు మాత్రం ఏమి చెయ్యగలదు, అసలు నేను ఏమి చేసానేంటి మా అమ్మకి?

కంట్లోనించి కారే నీరు గాల్లోకి తీక్షణంగా చూస్తూ ఆలోచించడం మూలాన వచ్చివో, లేక దుఖంతో పొంగినవో తెలియదు కాని చూపు మసకబారింది..  అడిగి అడిగి విసిగిపోయిన ఆ వెర్రి నాగన్న ఎప్పుడు చేరాడో నా వడిలోకి చేరి నిద్రలోకి జారిపోయి ఉన్నాడు. ఆలోచనల తరంగాలలో తిరిగి చేరిపోవడానికి అవకాశం లేకుండా వాడిని తీసుకెళ్ళి మంచం మీద పడుకోబెడుతుండగా లేచి మళ్లీ గారంగా అదే ప్రశ్న.. what is your name బామ్మ అని.

అవును కదూ నా పేరు కదూ... వెనకటికి ఇల్లు అలుకుతూ పేరు మర్చిపోయిన ఈగ చందాన ఉంది నా పరిస్థితి.. ఏంటబ్బా ?? లక్ష్మి కాంతమ్మగా కాలాంతరం చెందిన లక్ష్మి కాంతం కదూ, అసలు బామ్మలకి పేరు కూడా ఉంటుందా అని ఆశ్చర్యపోయే ఈ తరానికి చెందిన వాడు కదా వీడికి మాత్రం ఎంత కాలం నాతొ ముద్దు ముచ్చటా ఉంటుందో... రెక్కలోస్తే ఈ పక్షీ ఎగిరిపోతుందిగా !!!


కధాంబుధి 

Naa Chitti Koona

నా చిట్టి బంగారానికి,


ఎన్ని రోజులు అయ్యింది నానా నీకు ఉత్తరం రాసి.. ప్రతి నెలా తొమ్మిదో తారీకు ఎప్పుడు వస్తుందా అని ఎదురు చూసి, కొత్త గౌను కొని, ఏదోకటి వండించి, దాన్నో పెద్ద వేడుక లాగ చేసి ఒక ఉత్తరం రాసి ఎంత హంగామా చేసేదాన్నో కదా!! ఇప్పుడు కూడా అదే ప్రేమ అదే మమత కాని ఎందుకో ఒక రొటీన్ లో పడిపోయింది జీవితం.  నువ్వు పడుతూ, లేస్తూ, పరుగులెడుతూ, నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ, ఏడుస్తూ నాకు ప్రసాదించే మధుర అనుభూతులు ఎన్నో కదా.. కేవలం తొమ్మిది నెలలు మోసి కన్నందుకు ఇంత అనుబంధం పెనవేసుకుపోతుందా, ఒక జీవన కాలానికి సరిపడే మధుర అనూభూతులని నింపుతుందా .. ఏమో, నాకు మాత్రం అంతా ఇంకా కలలాగే ఉంది.  నువ్వు లేకముందు అసలు జీవితాని ఊహించడమే కష్టంగా ఉంది.  పెద్దయ్యాక నువ్వు నన్ను తిట్టుకోవచ్చు, తిట్టేయ్యనూ వచ్చు కాని నీ చిన్నారి వయసులో నాకిచ్చన ఈ ఆనందం ముందు ఏదైనా చాల తక్కువేనేమో కదా? ఈ నెల దాటితే నీకు సంవత్సరంనర్ర  అనుకుంటేనే అబ్బో అనిపిస్తుంది... కాలం పరుగెడుతుంది అంటారు కాని నిజం కాదేమో నాన్నా,  అలాగ మాయం ఐపోతుందేమో.


నిద్రలో నీ బోసి నవ్వులు చూస్తె నాకు నిద్ర రాదు, అలాగ అన్నిమర్చిపోయి ఆ అమాయకత్వం, ఆ నవ్వులోని దైవత్వంలో తడిసిపోవాలనిపిస్తుంది.. ముద్దుగా చేసే గారం ముచ్చటగా అనిపిస్తున్నా కూడా కేకలేయ్యాల్సి వచ్చినప్పుడు నేను పడే బాధ చెప్పలేను, కాని తప్పదు.


బుడి బుడి నడకలు నడిచే చిన్నారి తల్లి చేయి పట్టుకుని నడిపిస్తుంటే ఇంక ఈ జన్మకి ఇది చాలు అనిపిస్తుంది.  చిట్టి చిట్టి చేతులతోటి ముఖం మీద తడుముతుంటే బాధ అంటే ఏంటో కూడా గుర్తు రాదు.


బుల్లి శీలి రాకాసి లాగ అరేయ్ ఒరేయ్ అని అందరి మీద కేకలేసి పిలుస్తుంటే ఒక పక్కన ముద్దు రెండో పక్కన అయ్యో అలవాటు ఐపోతుందేమో అని బాధ,  ఎవరికి చెప్పను.  కోపంలో వస్తువులు గిరాటేస్తుంటే అవి పట్టుకొచ్చి నిన్ను నాలుగు పీకాలి అని అనిపించే మనసుని ఎలా అదుపులో పెట్టుకోను.  నా కోపం నీకు వారసత్వంగా రాకూడదు, నా లాగ పిచ్చి దాని ముద్ర నీ మీద పడకూడదు అని ఎంత వ్యధ అనుభవిస్తుంటానో ఎలా చెప్పను.


ఎప్పుడైనా ఎందుకు ఈ నిత్య ఘర్షణ, ఈ విరామం లేని పోరాటం అని వైరాగ్యం కమ్ముకున్నప్పుడు, నీ చిలిపి చూపు, కిల కిల నవ్వు కనిపిస్తే చాలు ఎంతటి శక్తి వస్తుందో నాకు అర్థం కాదు.  నా బలం, బలహీనత రెండు నువ్వే బుజ్జి నాన్నలు.   ఎవరికీ లొంగని నేను నిన్ను చూసి చూడగానే పడిపోయా.. ఇప్పటికి కూడా ఆ మొదటి చూపు, ఆ తొలి స్పర్శ, నాకు ఒళ్ళంతా జల్లు మనిపిస్తుంది.


నువ్వు పుట్టక ముందు నిన్ను అలాగ పెంచాలి ఇలాగ పెంచాలి, అది నేర్పించాలి, ఇది నేర్పించాలి, ఎంతో ఆదర్శంగా తీర్చి దిద్దాలి  అని ఎన్నో అనుకున్నాను, ఇప్పుడు ప్రతి నిమిషం నీ నుంచి ఎంతో నేర్చుకుంటున్నాను.. క్షణంలో నవ్వు, క్షణంలో ఏడుపు, ఏది గుర్తుండదు, ఎప్పుడు సంతోషం, ఉన్నది నలుగురితో పంచుకోవడం, ఇష్టం ఉంటె ఆడటం, లేదంటే ఆడించటం, నీ ప్రపంచంలో కోపం, చిరాకు, బాధ సంతోషం అంటూ ప్రత్యేకంగా ఏమి లేవు, అన్నిటిని సమ దృష్టితో చూస్తావు.  పక్షులు, జంతువులు, పేద, గొప్ప, ముసలి పడుచు ఇది అది ఏది లేదు.. అన్ని సమానమే, ఏదైనా రెండు నిముషాలే.


ఎప్పుడూ నిజమే చెప్పాలి, ఎంత కష్టమైనా సరే ఎంత నిష్టూరమైనా సరే నిజాయితీగా ఉండాలి అని చెప్పాలంటే తరవాత ఈ సమాజంలో నువ్వు బ్రతకలేవేమో, అదంతా పాత చింతకాయ పచ్చడి ఏమో అని ఒక్కోసారి దిగులు అనిపిస్తుంది.  తియ్యని అబద్ధాలు చెప్పి కనికట్టు చేసే వారు బయట చాలా మంది ఉన్నారు వాళ్ళని ఎలా గుర్తుపడతావో, అసలు గుర్తిస్తావో లేదో అని ఏదో ఆలోచనలు.  నల్లనివన్నీ నీళ్ళు తెల్లనివన్నీ పాలు అని భ్రమలో నిలిచిపోయి, కాదని ఆ తరవాత తెలుసుకుని తల్లడిల్లిపోతావేమో అని  బెంగ... నిజం చెప్పాలి అంటే అసలు ఎప్పుడు ఇదొక ఆలోచన..


ఏదో నేర్పించాలి అనుకుంటూ, నీ నించి నేర్చుకుంటున్నా అనుకుంటూ నన్ను నేను మభ్య పెట్టుకుంటూ బ్రతికేస్తున్నానేమో కూడా..


Born intelligent and education ruined అంతే ఇదేనేమో.. ఎంతో జ్ఞానంతో పుట్టి మెల్లి మెల్లిగా అన్ని మార్చిపోటమే మనం జీవితంలో సాదిస్తున్నామేమో అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి నిన్ను చూస్తె.


ఏదో ఇవ్వాలి, ఏదో చెయ్యాలి అని ఒక తపనలో నిన్ను అందరికి దూరం చేస్తున్నానేమో అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి.  కాని చుట్టుపక్కల వాళ్ళ సూటి పోటి మాటలు విని నీ మనసులో చెరగని ముద్రలు పడకుండా ఉండటం ఎంత అవసరమో తలుచుకున్నప్పుడు ఆ నిర్ణయం ఎంత సరి ఐనదో తెలుస్తుంది.


నా చిన్ననాటి నుంచి కూడా తల్లి తండ్రి మీద ప్రేమ లేదు, వాళ్ళ మీద నాకు ఉన్న అభిప్రాయలు నేను నాకు నేనుగా ఏర్పరుచుకున్నవి కావు, నా చుట్టు ఉన్నవారి మాటలు, కబుర్లు వాళ్ళ ఏర్పడిన ఫీలింగ్స్ మాత్రమే.  ఒక మనిషి మీద ఇంకొకరికి ఎంత విషంనింపగలరోఒక్కోసారి ఆశ్చర్యం అనిపిస్తుంది.. నేను కోల్పోయిన బాల్యం గుర్తొస్తుంది.. సాధ్యం కాని పరిస్తితుల్లో తల్లి తండ్రులు ఎవరిదగ్గరైనా పెంచినప్పుడు  వారు ఏమి వింటున్నారో చూస్తున్నారో తెలుసుకోలేరు కదా.  నిష్కల్మషమైన మనసుని అలాగే ఉంచడం నా కనీస బాధ్యత అని నేను అనుకుంటున్నా.. ఒక మనిషి గురించి నాకు నచ్చనప్పుడు నీదగ్గర ఆ వ్యక్తి గురించి మాట్లాడటం కంటే అసలు ఆ వ్యక్తీ ఉనికి నేను తెలియకుండా ఉండటం మేలేమో కదా.



నువ్వు పుట్టక ముందు ఒక శిశువు జన్మ ఒక మిరకిల్ అని అనిపించేది.. అదే ఇప్పుడు కలిగే భావన వర్ణించలేను, ఒక కణం చేసిన రణం, నా కంటి ముందు జీవం పోసుకుని కనిపిస్తుంటే, మైమరిచి పోవడం, మురిసిపోవడం.. ఈ చిరు జీవి చిరంజీవిగా వర్ధిల్లాలి అని ఆశించడం తప్ప నేను ఏమి చెయ్యలేను... నీ ఎదుగుదలకి కొంత కాలం గర్భంలో మాత్రం నిలుపుకున్న నాకు, జీవితతాంతం మదిలో చెరిగిపోని చోటుని ఇచ్చావు..


నేను మారిపోయాను నాన్నా, చాలా మారాను, మార్పు అంటే భయపడే నేను, అసలు మార్పు అంటే చిరాకు పడే నేను ఎంతగానో మారిపోయాను.


ఎన్నో లక్షాల కణాలని ఓడించి ఎన్నో మార్పులకి తలవంచి ఒక గొప్ప విజేతగా పుట్టిన నిన్ను నీలోని శక్తిని మర్చిపోకుండా, నీ సామర్థ్యాన్ని మరవనియ్యకుండా చెయ్యడం ఎలా?  నీ ఉనికి నీకు ప్రశ్న కాకూడదు ఎందరో జీవితాలకి వెలుగు కావాలి అని అనుకోవడం ఒక పెద్ద కోరికా?  భగవంతుడిచ్చిన ఒక అద్బుత వరం నీ జీవితం, దాన్ని నువ్వు అలాగే నిలబెట్టుకునేలాగా చెయ్యటానికి నా వంతు కృషిగా నేను ఏమి చెయ్యగలను...


బిడ్డల్ని కంటాం కాని వారి రాతలని కాదు అని ఎందరో అంటే విన్నాను.. నిజమే.. కాని అభం శుభం తెలియని పసి మనసులో కల్మషం రేపింది ఎవరు?  ఎందుకు ఒకరు మహాత్ముడిగా మరొకరు క్రూర మృగంగా ఎందుకు మారుతున్నారు.. ఏమి చేస్తే మన సమాజము స్టితి గతులని మనం మార్చగలం.


నిన్ను ఒక human being లాగ పెంచడం కంటే "being human " గా పెంచడం నా ధ్యేయం బంగారు.


ఏదో అయోమయంలో నాకు సరి అని తోచిన విధంగా నేను నిన్ను పెంచుకుంటున్నాను కన్నలు... ఒక్కోసారి ఎప్పుడు గబుక్కున పెద్దగా ఐపోయి నా కంటి ముందు కనిపిస్తావో అనిపిస్తుంది, ఒక్కోసారి ఇలాగే ఎప్పుడు పసి పాపలాగా ఉండిపోతే బాగుంది అనిపిస్తుంది. నిమిషానికి ఒక భావం కాని ఒకటి మాత్రం శాశ్వతం ఈ ప్రేమ, ఈ బంధం, ఈ క్షణం.


ఎప్పుడైనా కోపం వచ్చి ఎందుకురా బాబు ఈ పిల్లల్ని కనడం పడరాని పాట్లు పడటం అని విసుక్కుంటే ఈ ఉత్తరం కాస్త నాకు చూపించు.. బ్రతుకు బండిలో పడి ఆ విసుగు నీ మీద పడినప్పుడు, వెలకట్టలేని క్షణాలు ఎన్నో నాకు ప్రసాదించావు అని గుర్తుచేయ్యి... నన్ను కను అని నువ్వు నన్ను అడగలేదు, ఇలాగే పెంచు అని నువ్వు నన్ను నిర్దేశించడం లేదు,  ప్రతి దానికి ఏదోఒక  అర్థం పరమార్థం ఆపాదించుకుని నేనే ఏదో చేస్తున్నాను, అది మర్చిపోయి నిన్ను దుమ్మెత్తి పోస్తే ఆ రోజు నన్ను గట్టిగా నిలదియ్యి.. ఎవరికీ తలవంచకు, ఎక్కడ తల దించుకోకు.. చివరకి నా దగ్గర కూడా.  నేను నీకు బలం బలగం అవ్వాలి తప్పితే నీ ఎదుగుదలని కట్టిపడేసే ప్రతిబంధకం మాత్రం అవ్వకూడదు చిన్నమ్మలు.  ఇది తప్పమ్మా అని నువ్వు నాకు చెప్పిన రోజు, నా చిట్టి కూన నాకే సరైన దారి చూపిస్తోంది అని నేను గర్వపడే రోజు వస్తే నా జన్మకి అది చాలు రా బంగారమ్మలు..  


ఏదో రాయాలి అని ఉంది.. ఎంతో చెప్పాలి అని ఉంది, చెప్పిందంతా సోది అనిపిస్తుంది, చెప్పాల్సింది కూడా సోదేనేమో అనికూడా అనిపిస్తుంది నాకు నేను నీకు తెలుసు కదరా రాజాలు, ఏదోకటి చెప్పెయ్యాలి... ఎలా పడతావో ఏంటో కదా నా తోటి... తప్పదురోయ్ నీకు నేను నాకు నువ్వు రాసి పెట్టి ఉన్నాం ;)..తప్పించుకుందాం అన్నా సరే నీకు దారి లేదు కదా :).


బోలెడంత ప్రేమతో
అమ్మ.

PS:  ఇది నేను నా ఇంగ్లీష్ బ్లాగులో ఎప్పుడో రాసుకున్న ఉత్తరం.. ఇప్పుడు ఇలా పంపిస్తున్నా

# తల్లిగానేను

శ్రేయస్సు  

మొదటి అడుగు

ఆరేళ్ళ నించి కూడా నేను రాస్తూనే ఉన్నాను, నా పాటికి నేను, పిచ్చి రాతలు, గీతలు, సుఖం, కష్టం, బాధ, సంతోషం అన్ని వేళలా రాస్తూనే ఉన్నాను.. రాస్తూ పొతే అదొక తృప్తి, ఎవరి కోసమో కాదు, నాకోసం.  నాకు ఉన్న ఒక outlet ఇదొక్కటే.. మనుషులతో మాట్లాడితే అర్థాలకి పెడర్ధాలు తీస్తారు, అవకాసం కోసం ఎదురు చూస్తారు ఏదోకటి అనడానికి, అదే ఈ బుజ్జి బ్లాగు/బ్లాగులు నా నేస్తాలు, ఏమి అనవు, ఓపికగా రాసిందంతా పబ్లిష్ కొడతాయి.  అబ్బ ఛా!! అంతగా కావాలంటే పుస్తకంలో రాసుకోవచ్చుగా తరవాత చదువుకోవచ్చుగా అనేవారు ఉన్నారు, కాని ఏంటో ఒక అలవాటు ఐపోయింది, ఒక fad గా మొదలైన నా రాతలు నాకు ఇప్పుడు therapeuticగా అనిపిస్తాయి.  ఏదోకటి ఇక్కడ కక్కేస్తే, ఒక confession box కెళ్ళిన ఫీలింగ్ వస్తుంది.  మొదట నేను మొదలెట్టింది సరదాగా, తరవాత పంతం తోటి.. అరె, నా మానాన నన్ను ఎందుకు రాయనివ్వరు, ఇది రాయి అది రాయకు అసలు బ్లాగ్ delete చేసెయ్యి అని ఎవరైనా సరే నాకు ఎందుకు చెప్పాలి  అని మొండితనం తోటి.  తీరా చూస్తె ఇన్నేళ్ళకి ఇప్పుడు అది ఒక అలవాటు, ఒక వ్యసనం అనడం సబబేమో.


ఒకప్పుడు నేను రాసింది కేవలం englishలో, రాతలకి రాతలు, భాష మీద పట్టు కూడా వస్తుంది, నా ఉద్యోగానికి ఇంకా బయట జనాలతో మాట్లాడటానికి ఉపయోగపడుతుంది... ఎలాగు పెద్ద కాన్వెంట్లో చదువుకుని, poshగా మాట్లాడలేను కదా ఇలాగైన నేర్చుకుందాం అనుకున్నా.  ఇప్పుడు చాలు, నాకు బాగానే వచ్చేసింది.. ఎంతలాగా అంటే నేను ఏదైనా పొందికగా, అవతల వాళ్లకి అర్థం అయ్యేలాగ, అనుకున్నది అనుకున్నట్లుగా చెప్పాలి అంటే ఇంగ్లీష్ లోనే మాట్లాడాల్సి వస్తుంది.  తెలుగులో నన్ను నేను వ్యక్తపరుచుకోలేనంటగా అలవాటైపోయింది అన్నమాట.. ఒకప్పుడైతే అదంతా బాగానే ఉండేది, మరి అప్పుడు youth ;) కదా.

కాలగమనంలో నా కూతురు పుట్టాక ఆ ఆలోచన మారింది, రేపు తను బడికి వెళ్ళాక ఎలాగో ఇంగిలిపీసు లోనే మాట్లడిస్తారు.  కనీసం తల్లి నోట అయినా మాతృభాష నేర్చుకుంటే, వింటే బాగుంటుంది అని ఒక కోరిక.. అప్పుడప్పుడు రాస్తాను, అయినా ఎంతోకొంత రాస్తాను.  తెలుగులో రాయాలి అని నాకు అనిపించడానికి కారణం ముఖ్యంగా శిరీష, దిలీప్, చందు గారు.. వారి ద్వారా ఈ కూడలి, హారం, సమూహం అంటూ తెలుగులో కూడా అబ్బో ఎంత అద్బుతంగా రాస్తున్నారు అనిపించినటువంటి ఒక కొత్త ప్రపంచంలోకి అడుగు పెట్టాను..


బుల్లి బుజ్జి తొలి అడుగులు వేస్తున్నాను..