ఆరేళ్ళ నించి కూడా నేను రాస్తూనే ఉన్నాను, నా పాటికి నేను, పిచ్చి రాతలు, గీతలు, సుఖం, కష్టం, బాధ, సంతోషం అన్ని వేళలా రాస్తూనే ఉన్నాను.. రాస్తూ పొతే అదొక తృప్తి, ఎవరి కోసమో కాదు, నాకోసం. నాకు ఉన్న ఒక outlet ఇదొక్కటే.. మనుషులతో మాట్లాడితే అర్థాలకి పెడర్ధాలు తీస్తారు, అవకాసం కోసం ఎదురు చూస్తారు ఏదోకటి అనడానికి, అదే ఈ బుజ్జి బ్లాగు/బ్లాగులు నా నేస్తాలు, ఏమి అనవు, ఓపికగా రాసిందంతా పబ్లిష్ కొడతాయి. అబ్బ ఛా!! అంతగా కావాలంటే పుస్తకంలో రాసుకోవచ్చుగా తరవాత చదువుకోవచ్చుగా అనేవారు ఉన్నారు, కాని ఏంటో ఒక అలవాటు ఐపోయింది, ఒక fad గా మొదలైన నా రాతలు నాకు ఇప్పుడు therapeuticగా అనిపిస్తాయి. ఏదోకటి ఇక్కడ కక్కేస్తే, ఒక confession box కెళ్ళిన ఫీలింగ్ వస్తుంది. మొదట నేను మొదలెట్టింది సరదాగా, తరవాత పంతం తోటి.. అరె, నా మానాన నన్ను ఎందుకు రాయనివ్వరు, ఇది రాయి అది రాయకు అసలు బ్లాగ్ delete చేసెయ్యి అని ఎవరైనా సరే నాకు ఎందుకు చెప్పాలి అని మొండితనం తోటి. తీరా చూస్తె ఇన్నేళ్ళకి ఇప్పుడు అది ఒక అలవాటు, ఒక వ్యసనం అనడం సబబేమో.
ఒకప్పుడు నేను రాసింది కేవలం englishలో, రాతలకి రాతలు, భాష మీద పట్టు కూడా వస్తుంది, నా ఉద్యోగానికి ఇంకా బయట జనాలతో మాట్లాడటానికి ఉపయోగపడుతుంది... ఎలాగు పెద్ద కాన్వెంట్లో చదువుకుని, poshగా మాట్లాడలేను కదా ఇలాగైన నేర్చుకుందాం అనుకున్నా. ఇప్పుడు చాలు, నాకు బాగానే వచ్చేసింది.. ఎంతలాగా అంటే నేను ఏదైనా పొందికగా, అవతల వాళ్లకి అర్థం అయ్యేలాగ, అనుకున్నది అనుకున్నట్లుగా చెప్పాలి అంటే ఇంగ్లీష్ లోనే మాట్లాడాల్సి వస్తుంది. తెలుగులో నన్ను నేను వ్యక్తపరుచుకోలేనంటగా అలవాటైపోయింది అన్నమాట.. ఒకప్పుడైతే అదంతా బాగానే ఉండేది, మరి అప్పుడు youth ;) కదా.
కాలగమనంలో నా కూతురు పుట్టాక ఆ ఆలోచన మారింది, రేపు తను బడికి వెళ్ళాక ఎలాగో ఇంగిలిపీసు లోనే మాట్లడిస్తారు. కనీసం తల్లి నోట అయినా మాతృభాష నేర్చుకుంటే, వింటే బాగుంటుంది అని ఒక కోరిక.. అప్పుడప్పుడు రాస్తాను, అయినా ఎంతోకొంత రాస్తాను. తెలుగులో రాయాలి అని నాకు అనిపించడానికి కారణం ముఖ్యంగా శిరీష, దిలీప్, చందు గారు.. వారి ద్వారా ఈ కూడలి, హారం, సమూహం అంటూ తెలుగులో కూడా అబ్బో ఎంత అద్బుతంగా రాస్తున్నారు అనిపించినటువంటి ఒక కొత్త ప్రపంచంలోకి అడుగు పెట్టాను..
బుల్లి బుజ్జి తొలి అడుగులు వేస్తున్నాను..
best of luck .
ReplyDeleteమీ ఇంగ్లీష్ మాత్రమే అనుకున్నాను, మీ తెలుగు కూడా చాలా బావుంది.
ReplyDelete